واحد قدرت میدان مغناظیسی تسلا می‌باشد ( ۱ Tesla = 1 Newton/Ampere-meter ) و بعد از اینکه مخترع صربستانی  Nikola Tesla (1856-1943)  که میدان مغناطیسی چرخان را کشف کرد، نامگذاری شد.

فیزیزیست ایرلندی، Sir Joseph Larmor (1857-1942)، راهی برای محاسبه‌ی میزان انرژی ساطع شونده از یک الکترون شتاب‌دار پیدا کرد. او همچنین جداشدگی خطوط طیف  توسط میدان مغناطیسی را توضیح داد. آقای لارمور به خاطر معادله‌ی لارمور در NMR معروف هست.

Isidor Rabi (1898-1988) ، دانشمند استرالیایی ، که در دپارتمان فیزیک دانشگاه کلمبیا در نیویورک کار می‌کرد، راهی جهت شناسایی و اندازه‌ گیری حالت‌های یگانه اتم‌ها و مولکول‌ها کشف کرد. او همچنین موفق به تعیین ممان مغناطیسی هسته شد.به سبب اکتشافاتش در سال ۱۹۴۴ به دریافت جایزه نوبل مفتخر گردید.

در سال ۱۹۴۰، felix Bloch  در دانشگاه استنفورد، و Edward Purcell از دانشگاه هاروارد، هر کدام به طور مستقل از هم، یک پدیده‌ی فیزیکی-شیمیایی را برپایه‌ی خصوصیات مغناطیسی چندین هسته در سیستم‌های پریودیک تعریف کردند.آن‌ها دریافتند هنگامی که چندین هسته در یک میدان مغناطیسی قرار می‌گیرند،انرژی را به صورت طیف الکترومغناطیسی ذخیره می‌کنند و هنگام بازگشت به حالت پایه این انرژی را ساطع می‌کنند.قدرت میدان مغناطیسی و رادیوفرکانسی مطابق رابطه‌ی لارمور با یکدیگر مطابق هستند. به سبب این کشف، Bloch و Purcell در سال ۱۹۵۲ جایزه نوبل را در فیزیک دریافت کردند.

در سال ۱۹۵۰، حصول تصویر یک بعدی MRI توسط هرمن کار (Herman Carr) گزارش گردید.

دکتر ریموند دامادین (Raymond Damadian)در سال ۱۹۷۰ تصمیم گرفت اسکنری را برای تصویربرداری از بدن انسان بسازد. و همین مسئله ، نقطه عطفی را در دنیای تصویربرداری به وجود آورد. او در آزمایشهای خود،‌ سلولهای بدخیم را از طریق جراحی وارد بدن موشها نمود و سپس آنها را مورد آزمون NMR قرار داد. دامادین متوجه شد که بافت توموری موشها به تحریک مغناطیسی پاسخ می دهد و اگر موشها را با یک پالس تشدید کننده بمباران کند هنگامی که گشتاور دو قطبی های مغناطیسی به حالت تعادل و آرامش می رسند هر یک از بافتهای سالم و توموری یک نوع سیگنال خاص خود را منتشر می کنند.این سیگنالها بر حسب اینکه مربوط به بافتهای سالم یا ناسالم باشند می توانند کنتراست خاصی را بر روی تصویر ایجاد کنند. همین مسئله باعث شد تا فکر ساخت دستگاه تصویربرداری به مغز وی خطور کند.

در سال ۱۹۷۱، Raymond Damadian  از مرکز تصویربرداری Downstate نیویورک، زمان‌های آسایش T1 و T2 را برای بافت نرمال و سرطانی رَت، اندازه گیری کرد و دریافت که بافت نرمال زمان‌های آسایش کوتاه‌تری نسبت به بافت تومورال داشت.

در سال ۱۹۷۴، Paul C.Lauterbur  پروفسور شیمی و رادیولوژی در دانشگاه نیویورک و Peter Mansfield از دپارتمان فیزیک دانشگاه ناتینگهام انگلستان، هر کدام به طور مستقل، چگونگی استفاده از گرادیان‌های مغناطیسی برای تعیین مکان فضایی سیگنال NMR‌ توصیف کردند. این اکتشافات باعث تشکیل پایه‌های تصویربرداری تشدید مغناطیسی شد. به خاطر این اکتشافات،در سال ۲۰۰۳ Lauterbur و  Mansfield جایزه نوبل را در فیزیولوژی و پزشکی دریافت کردند.

شیمی‌دان فیزیکیِ سوئیسی Richard Ernst در سال ۱۹۷۵ استفاده از تبدیل فوریه را برای کدگذاری فاز و فرکانس به منظور بازسازی تصاویر دو بعدی تعریف کرد. به خاطر این کشف، جایزه نوبل را در سال ۱۹۹۱ در شیمی دریافت کرد.

بعدها در سال ۱۹۷۵، Peter Mansfield  و  Andrew Maudsley تکنیک اسکن خطی را ارائه دادند ، که منجربه اولین تصویر برش مقطعی از آناتومی انسان شد ( برش مقطعی از انگشت). در سال ۱۹۷۸ ، Hugh Clow  و Ian R. Young  که در کمپانی بریتانیایی EMI کار میکردند، اولین تصویر NMR آگزیال را از مغز انسان گرفتند.