علائم

درد شکمی از علائم این بیماری است

نشانه ها و علائم هپاتیت بی گاهی ملایم و گاهی شدید هستند. علائم معمولا بین یک تا چهار ماه پس از ابتلا بروز می یابند، که ممکن است تا دو هفته پس از عفونت نیز رخ دهند. برخی افراد معمولا کودکان کم سن، ممکن است هیچ نشانه ایی نداشته باشند.

نشانه ها و علائم هپاتیت بی ممکن است شامل موارد زیر شوند:

• درد شکمی
• ادرار تیره رنگ
• تب
• درد مفصلی
• بی اشتهایی
• حالت تهوع و استفراغ
• ضعف و خستگی
• زرد شدن پوست و سفیدی چشمان (زردی)

علت ابتلا

عفونت هپاتیت بی توسط ویروس هپاتیت بی (HBV) ایجاد می شود. این ویروس از فرد به فرد از طریق خون، منی یا دیگر مایعات بدنی منتقل می شود. این ویروس از طریق سرفه یا عطسه کردن منتقل نمی شود.

راه های رایج انتقال HBV شامل موارد زیر است:

• تماس جنسی : برخی افراد اگر رابطه جنسی محافظت نشده با فرد مبتلا به هپاتیت بی داشته باشند ممکن است مبتلا به هپاتیت بی شوند. ویروس می تواند از طریق خون، بزاق، ترشح منی یا واژنی وارد بدن شود.
• به اشتراک گذاشتن سوزن : HBV می تواند به راحتی از طریق سوزن یا سرنگ هایی که با خون مبتلا شده آلوده شده اند پخش شود. به اشتراک گذاشتن لوازم استعمال مواد مخدر خطر ابتلا شما را افزایش می دهد.
• تزریق سوزن اتفاقی : هپاتیت بی مشکلی برای پزشکان و افرادی است که با خون فرد مبتلا شده کار می کنند.
• از مادر به فرزند : بانوان باردار مبتلا شده به HBV میتوانند ویروس را هنگام تولد به فرزندشان انتقال بدهند. با این حال، فرزند به دنیا آمده را میتوان واکسینه کرد تا از مبتلا شدن در تمامی موارد جلوگیری شود. اگر باردار هستید یا می خواهید باردار شوید و مبتلا به هپاتیت بی هستید با پزشک خود صحبت کنید.

هپاتیت بی حاد و مزمن

عفونت هپاتیت بی ممکن است کوتاه مدت (حاد) یا بلند مدت (مزمن) باشد.

• عفونت حاد هپاتیت بی کمتر از شش ماه دوام میاورد. احتمالا سیستم ایمنی بدن شما می تواند هپاتیت بی حاد را از بدن شما براند و در طول چند ماه بطور کامل درمان شوید. بیشتر افرادی که در بزرگسالی مبتلا به هپاتیت بی می شوند عفونت حاد دارند، اما این عفونت می تواند مزمن شود.
• عفونت مزمن هپاتیت بی شش ماه یا بیشتر دوام میاورد. این مدت طولانی بخاطر این است که سیستم ایمنی بدن شما نمی تواند با عفونت مقابله کند. عفونت مزمن هپاتیت بی ممکن است مادام العمر باشد که احتمالا منجر به بیماری های جدی مانند سیروز و سرطان کبد می شود.

در زمان ابتلا به هپاتیت بی هر چه سن شما پایین تر باشد (مخصوصا کودکان تازه به دنیا آمده یا کودکان زیر 5 سال) احتمال مزمن شدن عفونت بیشتر خواهد بود. عفونت مزمن ممکن است برای دهه ها تشخیص داده نشود تا زمانیکه فرد به بیماری جدی کبد دچار شود.

تشخیص

پزشک شما را معاینه کرده و دنبال نشانه های صدمه کبدی مانند زردی پوست یا درد شکمی می گردد. روش هایی که می توانند به تشخیص هپاتیت بی یا عوارض آن کمک کنند شامل موارد زیر می شود:

• آزمایش های خونی : آزمایشات خونی می توانند نشانه های ویروس هپاتیت بی در بدن را تشخیص دهند و مزlن یا حاد بودن آن را مشخص کنند. این آزمایش ساده همچنین می تواند تشخیص دهد که آیا شما به این عارضه مصون هستید یا نه.
• سونوگرافی کبد: سونوگرافی مخصوص به اسم الاستوگرافی گذرا می تواند میزان آسیب وارد شده به کبد را تشخیص دهد
• نمونه برداری کبد: پزشک شما ممکن است مقداری کم از کبد شما را برداشته (نمونه برداری کبد) تا آن را برای وجود داشتن آسیب کبدی ارزیابی کند. در این روش، پزشک سوزنی نازک را از طریق پوست وارد کبد کرده و نمونه ایی از بافت را برای ارزیابی آزمایشگاهی جدا می کند.

دستگاه سونوگرافی

درمان

درمان برای جلوگیری از مبتلا شدن به هپاتیت بی پس از در معرض قرار گرفتن

اگر شما می دانید که در معرض ویروس هپاتیت بی قرار گرفته اید و مطمعن نیستید که واکسناسیون کرده اید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. تزریق ایمونوگلوبولین (نوعی پادتن) در 12 ساعت پس از در معرض قرار گرفتن ویرویس ممکن است شما را در برابر ابتلا به هپاتیت بی محافظت کند. از آنجایی که این درمان فقط محافظ کوتاه مدت فراهم می کند، شما در صورتی که واکسن نزده ایید میتواند در این بازه زمانی واکسن هپاتیت بی بزنید.

درمان عفونت هپاتیت بی حاد

اگر پزشک شما تشخیص دهد که عفونت هپاتیت بی شما حاد (به معنای کوتاه مدت بودن و بهتر شدن خود بخودی) است، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشد. در عوض ممکن است پزشک شما استراحت، رژیم غذایی سالم و نوشیدن مایعات زیاد توصیه کند تا سیستم ایمنی بدن با عفونت مقابله کند. در موارد شدید، داروی های ضد ویروس یا بستری نیاز است تا از جلوی بوجود آمدن عوارض گرفته شود.

درمان عفونت هپاتیت بی مزمن

بیشتر افرادی که عفونتشان مزمن است، نیازمند درمان برای باقیمانده عمرشان هستند. درمان، خطر بیماری کبد را کاهش داده و از پخش شدن بیماری جلوگیری می کند. درمان هپاتیت بی مزمن ممکن است شامل موارد زیر شود:

• دارو های ضد ویروس : چندین داروی های ضد ویروسی مانند انتکاویر، تنوفوویر، لامیوودین، آدفوویر و تلبیوودین می توانند در مقابله با ویروس کمک کرده و سرعت آسیب زدن به کبد را کاهش می دهند. این داروها خوراکی هستند.
• تزریقات اینترفرون : اینترفرون آلفا 2 بی (Intron A) یک ماده مصنوعی است که توسط بدن برای مقابله با عفونت تولید می شود. این داروها معولا برای افراد جوانی که مبتلا به هپاتیت بی هستند و نمی خواهند درمان بلند مدت داشته باشند یا بانوانی که در چند سال، پس از تکمیل روند درمان قصد بارداری دارند استفاده می شود. اینترفرون نباید در دوران بارداری تجویز شود. عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع، استفراغ، سختی در تنفس و افسردگی شود.
• پیوند کبد : اگر کبد شما به شدت آسیب دیده است، پیوند کبد ممکن است یکی از گزینه های پیش رو باشد. در پیوند کبد، جراح کبد آسیب دیده را برداشته و آن را با کبدی سالم تعویض می کند. بیشتر کبد های پیوند زده شده از اهدا کنندگان مرده میایند، با این حال تعداد کمی از آنها از اهدا کنندگان زنده دریافت شده که قسمتی از کبد خود را اهدا می کنند.

پیشگیری

واکسن هپاتیت بی معمولا سه یا چهار بار طی شش ماه تزریق می شود. شما نمی توانید از طریق واکسن مبتلا به هپاتیت بی شوید.

واکسن هپاتیت بی برای افراد زیر توصیه می شود:

• کودکان تازه به دنیا آمده
• کودکان و خردسالانی که در هنگام تولد واکسن نزدند
• کسانی که در مراکز نگهداری افراد معلول مغزی کار یا زندگی می کنند
• کارمندان خدمات درمانی، کارکنان اورژانسی یا دیگر افرادی که با خون در تماس هستند
• هر کسی که مبتلا به عفونت مقاربتی مانند اچ آی وی است
• مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند
• شرکای جنسی افرادی که هپاتیت بی دارند
• افرادی که مواد مخدر غیرقانونی تزریق می کنند یا سوزن و سرنگ به اشتراک می گزارند
• افراد مبتلا به بیماری مزمن کبدی
• افراد مبتلا به بیماری کبدی مرحله آخر
• مسافرانی که قصد دارند به ناحیه ای از دنیا که نرخ عفونت هپاتیت بی آن زیاد است مسافرت کنند