علائم

سندرم چرگ اشتراوس در هر فرد متفاوت است. برخی از افراد فقط دچار علائمی ملایم می‌شوند، در حالی که دیگران ممکن است دچار عوارض جدی یا حتی مرگبار شوند.
این سندرم معمولاً در سه مرحله رخ می‌دهد و به مرور زمان وخیم‌تر می‌شود. تقریباً تمام کسانی که این بیماری را دارند، دچار آسم، سینوزیت مزمن و افزایش تعداد سلول‌های سفید خونی به نام ائوزینوفیل‌ها هستند.

دیگر نشانه‌ها و علائم این بیماری ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بی‌اشتهایی و کاهش وزن
• درد مفصلی و عضلانی
• درد شکمی و خونریزی دستگاه گوارشی
• ضعف، خستگی یا احساس ناخوشایندی کلی
• کهیر یا زخم پوست
• درد، کرختی و احساس سوزنی شدن در دست‌ها و پاها

درد مفاصل میتواند علائم این بیماری باشد

علت ابتلا

منشأ سندرم چرگ اشتراوس نامعلوم است. این بیماری احتمالاً از طریق ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی مانند آلرژن‌ها یا برخی از داروها رخ می‌دهد که منجر به واکنش سیستم ایمنی بدن می‌شود. به‌جای مقابله با باکتری‌ها و ویروس‌های تهاجمی، سیستم ایمنی بدن بافت‌های سالم بدن را هدف قرار می‌دهد که منجر به التهاب گسترده می‌شود.

تشخیص

برای تشخیص سندرم چرگ اشتراوس، پزشکان معمولاً چند آزمایش تجویز می‌کنند که شامل موارد زیر است:

1. آزمایشات خونی: یک آزمایش خون می‌تواند برخی از پادتن‌ها در خون شما که به وجود سندرم چرگ اشتراوس اشاره می‌کند، شناسایی کند، اما این روش قطعی نیست. این آزمایش همچنین می‌تواند سطوح ائوزینوفیل‌ها را اندازه‌گیری کند، اما سایر بیماری‌ها مانند آسم نیز می‌توانند تعداد این سلول‌ها را افزایش دهند.
2. روش‌های تصویربرداری: رادیولوژی و سی تی اسکن می‌توانند موارد غیرعادی در ریه‌ها و سینوس‌ها را نمایش دهند. اگر شما دچار نشانه‌های نارسایی قلبی هستید، پزشک شما ممکن است اکوکاردیوگرام‌های منظم توصیه کند.
3. نمونه‌برداری از بافت دچار شده: اگر سایر روش‌ها به وجود سندرم چرگ اشتراوس اشاره کرده‌اند، ممکن است نمونه‌ای کوچک از بافت شما برای ارزیابی زیر میکروسکوپ برداشته شود. این بافت می‌تواند از ریه‌ها یا دیگر اعضای بدن مانند پوست یا عضله گرفته شود تا وجود وازکولیت را تایید یا رد کند.

رادیولوژی یکی از راه های تسخیص این بیماری است

درمان

کورتیکواستروئیدها

پردنیزون که منجر به کاهش التهاب می‌شود، رایج‌ترین دارویی است که برای سندرم چرگ اشتراوس تجویز می‌شود. پزشک شما ممکن است دوز بالا کورتیکواستروئیدها یا افزایشی در دوز فعلی کورتیکواستروئید شما تجویز کند تا علائم شما را به سرعت کنترل کند.

دوزهای بالاتر کورتیکواستروئیدها می‌تواند منجر به عوارض جانبی جدی شود، به همین دلیل پزشک شما دوز شما را به مرور زمان کاهش می‌دهد تا زمانی که پایین‌ترین دوز ممکن برای کنترل علائم شما استفاده شود. حتی دوزهای پایین‌تر استفاده‌شده برای دوره‌های طولانی نیز می‌تواند منجر به عوارض جانبی شود.

عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها شامل تحلیل استخوانی، قند خون بالا، افزایش وزن، آب مروارید و عفونت‌هایی که به سختی درمان می‌شود، است.

داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی

داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی شامل گروهی از داروها هستند که برای سرکوب یا تنظیم سیستم ایمنی بدن استفاده می‌شوند. این داروها معمولاً برای درمان بیماری‌های خودایمنی، پیشگیری از رد پیوند عضو، و شرایطی که سیستم ایمنی بدن به طور غیرطبیعی عمل می‌کند، تجویز می‌شوند. در ادامه برخی از داروهای رایج سرکوب‌کننده سیستم ایمنی آورده شده است:

1. آزاتیوپرین
2. مایکوفنولات موفتیل
3. سیکلوفسفامید
4. متوترکسات
5. تاکرولیموس
6. سیکلوسپورین
7. ریتوکسیماب
8. بنرالیزوماب
9. سیرولیموس
10. اورولیموس