علت ابتلا

دلیل ایجاد کیست گانگلیون نامعلوم است. این کیست در مفصل یا دیواره‌ی تاندون ها ایجاد می شود و شبیه یک بادکنک آبی کوچک است و به نظر می آید زمانی تشکیل می شود که بافت پیرامونی مفصل یا تاندون از جای خود بیرون بزند. در داخل کیست گانگلیون مایع غلیظی مشابه مایع موجود در مفاصل و اطراف تاندون ها وجود دارد.

تشخیص

در طول معاینه‌ فیزیکی، ممکن است پزشک بر روی کیست فشار بیاورد تا حسایست به لمس یا میزان اذیت شدن شما را بررسی کند. ممکن است او بر روی کیست نور بتاباند تا تشخیص دهد کیست جامد است یا پر از مایع.

همچنین ممکن است پزشک روش های تصویربرداری مانند رادیولوژی، سونوگرافی یا ام آر آی را توصیه کند تا وجود عارضه های دیگر مانند آرتریت یا تومور را رد کند. ام آر آی و سونوگرافی همچنین می توانند کیست های مخفی را تشخیص دهند.

شاید بتوان کیست گانگلیون را از طریق اسپیراسیون تشخیص داد. در این روش پزشک با سوزن یا سرنگ مایع داخل کیست را بیرون می کشد. مایع  کیست گانگلیون غلیظ و بی رنگ یا نیمه شفاف است.

درمان

کیست های گانگلیون معمولا بدون درد هستند و نیازی به درمان ندارند. ممکن است پزشک روشی توصیه کند تا زمانی که علائم آزاردهنده بروز نکرده اند کاری نکنید و تنها حواستان به وضعیت و پیشرفت بیماری باشد. اگر کیست دردناک است یا در حرکت مفصل اختلال ایجاد می کند، ممکن است پزشک موارد زیر را توصیه کند :

• عدم تحرک : از آنجایی که فعالیت می تواند کیست گانگلیون را بزرگتر کند، با بی حرکت نگه داشتن آن ناحیه توسط بست یا آتل می توان به درمان آن کمک کرد. با کوچکتر شدن کیست ممکن است بتوان فشار بر روی عصب و در نتیجه درد را کاهش داد. از بست یا آتل برای مدت طولانی استفاده نکنید چرا که می تواند منجر به تضعیف عضلات پیرامونی شود.
• اسپیراسیون : در این روش، پزشک با یک سرنگ مایع کیست را تخلیه می کند. کیست ممکن است دوباره ایجاد شود.
• جراحی : اگر روش های دیگر موثر نبوده اند، ممکن است این روش انجام شود. در این روش پزشک کیست و پایه‌ی آن که به مفصل یا تاندون متصل است را بر می دارد. در موارد نادر جراحی می تواند به عصب ها، عروق خونی یا تاندون های پیرامونی آسیب وارد کند و حتی پس از جراحی ممکن است کیست دوباره ایجاد شود.