کلستریدیوم دیفیسیل
کلستریدیوم دیفیسیل باکتری ایی است که منجر به عفونت روده بزرگ می شود. علائم می تواند شامل اسهال تا صدمه مرگبار به روده بزرگ شود.
عفونت توسط کلستریدیوم دیفیسیل معمولا بعد از استفاده از آنتی بیوتیک ها رخ می دهد .این عارضه بطور رایج در افراد مسن که در بیمارستان ها هستند یا به مدتی طولانی در مراکز مراقتی هستند رخ می دهد.
افرادی که در بیمارستان ها یا مراکز مراقبتی قرار ندارند نیز می تواند دچار این عفونت شوند. برخی از انواع این باکتری ممکن است منحر به عفونت های جدی ای شوند که بیشتر احتمال دچار کردن افراد جوانتر را دارد.
علائم
درد و تورم شکمی از علائم این عفونت است
برخی از افراد در روده خود باکتری کلستریدیوم دیفیسیل را دارند اما هیچ وقت بیمار نمیشوند. این افراد حامل باکتری هستند و ممکن است عفونت را شیوع دهند.
علائم و نشانه ها معمولا بین 5 تا 10 روز بعد از آغاز مصرف آنتی بیوتیک ها رخ می دهد. با این حال، آنان ممکن است در روز اول یا بعد از 3 ماه رخ دهند.
بیشتر علائم و نشانه های رایج عفونت کلستریدیوم دیفیسیل شامل موارد زیر است :
- اسهال آبی که بیش از 3 بار در روز رخ می دهد و برای چند روز دوام دارد
- گرفتگی و حسیاست به لمس ملایم شکم
افرادی که دچار عفونت کلستریدیوم دیفیسیل می شوند معمولا دچار کم آبی شده و نیازمند بستری هستند. کلستریدیوم دیفیسیل می تواند روده بزرگ را ملتهب کرده و در برخی موارد تکه هایی از بافت خام ایجاد کنند که منجر به خونریزی یا ایجاد چرک می شود. علائم و نشان های عفونت شدید شامل موارد زیر است :
- اسهال آبی که بین 10 تا 15 روز دوام دارد
- گرفتنی و درد شکمی که ممکن است شدید باشد
- ضربان قلب بالا
- کم آبی
- تب
- حالت تهوع
- افزایش تعداد سلول های سفید خونی
- نارسایی کلیوی
- بی اشتهایی
- تورم شکمی
- کاهش وزن
- خون یا چرک در مدفوع
عفونت کلستریدیوم دیفیسیل که شدید و ناگهانی باشد عارضه ایی کم تر رایج است، آنان همچنین منجر به تورم شکمی می شوند که روده بزرگ را درگیر می کند و منجر به سپسیس می شود. سپسیس عارضه ایی خطرناک است که زمانی که در اثر صدمه عفونت به بافت های خود حمله می کند. افرادی که دچار این عارضه هستند در واحد مراقبت های ویژه بستری می شوند.
ریسک فاکتور ها
با اینکه افرادی که ریسک فاکتور های شناخته شده را نداشته اند می توانند دچار کلستریدیوم دیفیسیل شوند، برخی از عوامل احتمال این عفونت را افزایش می دهند.
مصرف آنتی بیوتیک و دیگر داروها
روده شما حاوی صد تریلیون سلول های باکتریایی و بین 500 تا 2000 انواع باکتری است که بیشتر آنان از بدن در برابر عفونت کمک می کنند. زمانی که شما آنتی بیوتیک برای درمان عفونتی مصرف می کنید، این داروها معمولا برخی از باکتری های کمک کننده در بدن شما به همراه باکتری ایی که منجر به عفونت شده را از بین می برند.
بدون وجود میزان کافی باکتری کمک کننده برای مقابله با آن، کلستریدیوم دیفیسیل می تواند به سرعت رشد کند. در حالی که هر آنتی بیوتیکی می تواند منجر به آن شود آنتی بیوتیک هایی که بیشتر منجر به عفونت کلستریدیوم دیفیسیل می شود شامل موارد زیر است :
- کلیندامایسین
- سفالوسپورین ها
- پنی سیلین ها
- فلوروکینولون ها
مهارکننده های پمپ پروتون که نوعی داو برای کاهش اسید معده است نیز ممکن است احتمال عفونت کلستریدیوم دیفیسیل را افزایش دهد.
قرار گرفتن در محیط های پزشکی
اکثر عفونت های کلستریدیوم دیفیسیل در افرادی رخ می دهد که اخیرا در محیط های پزشکی مانند بیمارستان ها، خانه های سالمندان یا مراکز مراقبتی که در آنان میکروب می توانند به سرعت بخش شوند، مصرف آنتی بیوتیک رایج است و افرادی که در برابر عفونت آسیب پذیر هستند رخ می دهد. در بیمارستان ها و خانه های سالمندی کلستریدیوم دیفیسیل می تواند از طریق موارد زیر شیوع پیدا کند :
- دستان
- دسته های ترالی پزشکی
- دسته های تخت
- دستشویی و وان دستشویی
- گوشی های پزشکی، دماسنج ها یا دیگر ابزار
- تلفن ها
- کنترل تلویزیون
دچار شدن به بیماری خاص یا انجام جراحی
برخی از عارضه های پزشکی یا عمل هایی که ممکن است شما را بیشتر در معرض عفونت کلستریدیوم دیفیسیل می شود شامل موارد زیر است :
- بیماری التهابی روده
- سیستم ایمنی تضعیف شده که از طریق عارضه ایی پزشکی یا درمان آن (مانند شیمی درمانی) می شود
- بیماری مزمن کلیوی
- عمل های دستگاه گوارشی
- دیگر جراحی های شکمی
علت ابتلا
باکتری کلستریدیوم دیفیسیل از طریق دهان وارد بدن می شود. آنان می تواند در روده کوچک شروع به تکثیر کنند. زمانی که آنان به روده بزرگ می رسند سمی که منجر به صدمه به بافت می شود را ترشح می کنند. این سموم سلول ها را از بین می برد، منجر به ایجاد تکه هایی از سلول های التهابی و ذباله های سلولی می شود و منجر به اسهال آبی می شود.
زمانی که باکتری خارج از روده بزرگ هستند، یا در هر محیطی هستند آنان در حالت خوابیده یا در واقع خاموش هستند. این واقعه باعث می شود تا آنان برای مدت طولانی در محیط زیر زنده بمانند :
- مدفوع انسانی یا حیوانی
- سطوح اجسام در یک اتاق
- دستان شسته نشده
- خاک
- آب
- غذا که شامل گوشت نیز می شود
زمانی که باکتری دوباره وارد سیستم گوارشی فردی می شود آنان بیدار می شوند و دوباره عفونت ایجاد می کنند. قابلیت خاموش بودن در خارج از بدن کلستریدیوم دیفیسیل منجر می شود تا شیوع این بیماری معمولا آسانتر شود مخصوصا زمانی که بهداشت و دست شستن دقیق رخ نمی دهد.
این باکتری در محیط هایی مانند دستان آلوده وجود دارد
تشخیص
سی تی اسکن شکم یکی از روش های تشخیص این عفونت است
تشخیص عفونت کلستریدیوم دیفیسیل به وجود موارد زیر بستگی دارد :
- اسهال
- دیگر علائم و نشانه های عفونت کلستریدیوم دیفیسیل
- وجود کلستریدیوم دیفیسیل در مدفوع
افرادی که مدفوع عادی و منظم دارند نباید برای عفونت کلستریدیوم دیفیسیل آزمایش شوند. استفاده اخیر از آنتی بیوتیک در تشخیص عفونت کلستریدیوم دیفیسیل ضروری نیست.
آزمایشات مدفوع
اگر به وجود عفونت کلستریدیوم دیفیسیل شک شود، پزشک شما یک یا چند آزمایش بر روی مدفوع شما انجام می دهد. این آزمایشات سموم یا نوعی از باکتری که سموم را ایجاد می کنند را تشخیص می دهد.
ارزیابی روده بزرگ
در موارد نادر، برای کمک به تشخیص عفونت کلستریدیوم دیفیسیل و یافتن منشا های دیگر برای علائم شما، پزشک شما ممکن است داخل روده بزرگ شما را معیانه کند. این آزمایش (کلونوسکوپی یا سیگموئیدوسکوپی انعطاف پذیر) شامل ورود لوله ایی انعطاف پذیر با دوربینی کوچک در انتهای آن برای معاینه نواحی ملتهب یا بافت های غیرعادی استفاده می شود.
روش های تصویربرداری
اگر پزشک شما در مورد عوارض احتمالی عفونت کلستریدیوم دیفیسیل نگران است، او ممکن است رادیولوژی یا سی تی اسکن شکم تجویز کند که تصاویری از روده بزرگ شما ایجاد می کند. این روش های تصویربرداری وجود عوارضی مانند موارد زیر را تشخیص می دهد :
- ضخیم شدن دیواره روده بزرگ
- بزرگ شدن روده
- وجود سوراخی در دیواره روده بزرگ
درمان
آنتی بیوتیک ها رایج ترین روش درمان کلستریدیوم دیفیسیل است
روش های درمانی زمانی انجام می شوند که فرد دچار علائم و نشانه های عفونت شده است. افرادی که حامل باکتری هستند، اما مریض نیستند درمان نمی شوند.
آنتی بیوتیک
اگر عفونت کلستریدیوم دیفیسیل مرتبط با مصرف آنتی بیوتیک است، پزشک شما احتمال قطع مصرف آن دارو را توصیه می کند. با این حال در بیشتر موارد درمان با آنتی بیوتیک برای درمان دیگر عارضه ایی عفونی ضروری است. پزشک شما ممکن است آنتی بیوتیکی دیگر توصیه کند که کمتر احتمال دارد تا اسهال مرتبط با عفونت کلستریدیوم دیفیسیل را وخیم تر کند.
آنتی بیوتیک ها روش رایج برای درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل است. آنتی بیوتیک هایی که بطور رایج استفاده می شوند شامل موارد زیر است :
- وانکومایسین
- فیداکسومایسین
مترونیدازول نیز ممکن است به همراه وانکومایسین برای درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل استفاده شود.
جراحی
جراحی برای برداشتن قسمت مریض شده روده بزرگ ممکن است در موارد زیر ضروری باشد :
- درد شدید
- نارسایی عضو
- مگاکولون سمی
- التهاب دیواره شکمی
درمان عفونت های مکرر
تقریبا 25% افرادی که عفونت کلستریدیوم دیفیسیل آنان درمان شده است دوباره مریض می شوند، یا به این دلیل که عفونت اولیه بطور کامل بهبود نیافته یا به این دلیل که آنان دوباره با نوعی دیگری از این باکتری عفونی شده اند. احتمال عفونت کلستریدیوم دیفیسیل با هر بار عفونت افزایش می یابد و بعد از عفونت سوم و بعد از آن بیش از 50% افزایش می یابد.
احتمال برگشتن عفونت شما در صورتی که موارد زیر را دارید بیشتر است :
- سن شما بیش از 65 سال است
- شما در زمان مصرف آنتی بیوتیک برای درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل، آنتی بیوتیکی دیگری برای درمان یک عارضه دیگر مصرف می کنید
- شما دچار یک بیماری شدید زمینه ایی مانند نارسایی مزمن کلیوی، بیماری التهابی روده یا بیماری مزمن کبدی هستید
درمان عفونتی که باز می گردد شامل موارد زیر می شود :
- آنتی بیوتیک ها : درمان آنتی بیوتکی برای عفوت های بازگشنی ممکن شامل یک یا چند دوره مصرف این دارو شود. این داروها معمولا از آنتی بیوتکی که در عفونت قبلی استفاده شده اند متفاوت است. تاثیر درمان آنتی بیوتیکی با هر بار عفونت بازگشتی کاهش می یابد.
- درمان مرتبط با پادتن : نوعی از درمان به اسم بزلوتوکسوماب، نوعی پادتن است که در برابر سم B کلستریدیوم دیفیسیل مقابله می کنند و نشان داده شده است که در کاهش وقوع مجدد عفونت کلستریدیوم دیفیسیل در افرادی که بیشتر در معرض وقوع مجدد این بیماری هستند موثر است.
- پروبیوتیک ها : پروبیوتیک ها مکمل ها یا غذایی هستند که حاوی میکروارگانیسم هایی هستند که هدفشان بهبود باکتری های خوب بدن است. نقش این محصولات در عفونت کلستریدیوم دیفیسیل جنجالی است. تحقیقات بطور منظم نشان نداده است که محصولاتی که هم اکنون وجود دارد برای کمک در پیشگیری یا درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل موثر هستند. پروبیوتیک های پیشرفته در حال حاضر برای نقش احتمالی آنان برای پیشگیری از عفونت کلستریدیوم دیفیسیل تحقیق می شوند اما برای عموم قابل استفاده نیست.
پیشگیری
شتسشوی دقیق سطوح می تواند در پیشگیری از شیوع این باکتری موثر باشد
برای پیشگیری از شیوع کلستریدیوم دیفیسیل، بیمارستان و دیگر مراکز بهداشتی دستورالعمل های سختی را برای پیشگیری از عفونت رعایت می کنند. اگر شما یا عضوی از خانواده شما در بیمارستان یا خانه سالمندان هستند، این دستورالعمل های توصیه شده را دنبال کنید.
موارد پیشگیرانه شامل موارد زیر است :
- از استقاده غیرضروری آنتی بیوتیک ها جلوگیری کنید : آنتی بیوتیک ها در برخی از موارد برای عارض های غیرباکتریایی مانند بیماری های ویروسی تجویز می شوند که با این داروها درمان نمی شود. اگر شما نیاز به مصرف آنتی بیوتیک دارید، از پزشک خود در مورد مصرف کوتاه تر این داروها یا استفاده از آنتی بیوتیک طیف باریک کمتر صحبت کنید. آنتی بیوتیک طیف باریک تعدادی محدود از باکتری ها را تحت تاثیر قرار می دهد و احتمال کمتری دارد تا باکتری های مفید را تحت تاثیر قرار دهد.
- دست شستن : کارکنان مراکز بهداشتی باید دست خود را قبل و بعد از درمان هر فرد در مراقبتشان بشویند. در صورتی که شیوع کلستریدیوم دیفیسیل رخ داده است، استفاده از آب و صابون برای شستن دست بهترین گزینه است، چراکه ضدعفونی کننده های الکلی در از بین بردن باکتری های کلستریدیوم دیفیسیل موثر نیستند. ملاقات کنندگان همچنین باید دستان خود را با آب و صابون قبل و بعد از ملاقات یا استفاده از دستشویی، دست خود را بشویند.
- موارد احتیاط تماس : افرادی که در بیمارستان به دلیل عفونت کلستریدیوم دیفیسیل بستری شده اند اتاقی اختصاصی یا اتاقی مشارکتی با شخصی خواهند داشته که دچار همین عارضه است. کارکنان بیمارستان و ملاقات کنندگان باید دستکش های یکبار مصرف و روپوش های محافظتی بپوشند.
- شتسشوی دقیق : در هر محیط پزشکی، تمام سطوح باید با مواردی که شامل سفید کننده کلر است شتسشو شود. باکتری های کلستریدیوم دیفیسیل می توانند در برابر شستشوها با مواردی که شامل کلر نمی شوند مقاومت دارند.
- علائم
-
علائم
درد و تورم شکمی از علائم این عفونت است
برخی از افراد در روده خود باکتری کلستریدیوم دیفیسیل را دارند اما هیچ وقت بیمار نمیشوند. این افراد حامل باکتری هستند و ممکن است عفونت را شیوع دهند.
علائم و نشانه ها معمولا بین 5 تا 10 روز بعد از آغاز مصرف آنتی بیوتیک ها رخ می دهد. با این حال، آنان ممکن است در روز اول یا بعد از 3 ماه رخ دهند.
بیشتر علائم و نشانه های رایج عفونت کلستریدیوم دیفیسیل شامل موارد زیر است :
- اسهال آبی که بیش از 3 بار در روز رخ می دهد و برای چند روز دوام دارد
- گرفتگی و حسیاست به لمس ملایم شکم
افرادی که دچار عفونت کلستریدیوم دیفیسیل می شوند معمولا دچار کم آبی شده و نیازمند بستری هستند. کلستریدیوم دیفیسیل می تواند روده بزرگ را ملتهب کرده و در برخی موارد تکه هایی از بافت خام ایجاد کنند که منجر به خونریزی یا ایجاد چرک می شود. علائم و نشان های عفونت شدید شامل موارد زیر است :
- اسهال آبی که بین 10 تا 15 روز دوام دارد
- گرفتنی و درد شکمی که ممکن است شدید باشد
- ضربان قلب بالا
- کم آبی
- تب
- حالت تهوع
- افزایش تعداد سلول های سفید خونی
- نارسایی کلیوی
- بی اشتهایی
- تورم شکمی
- کاهش وزن
- خون یا چرک در مدفوع
عفونت کلستریدیوم دیفیسیل که شدید و ناگهانی باشد عارضه ایی کم تر رایج است، آنان همچنین منجر به تورم شکمی می شوند که روده بزرگ را درگیر می کند و منجر به سپسیس می شود. سپسیس عارضه ایی خطرناک است که زمانی که در اثر صدمه عفونت به بافت های خود حمله می کند. افرادی که دچار این عارضه هستند در واحد مراقبت های ویژه بستری می شوند.
- ریسک فاکتور
-
ریسک فاکتور ها
با اینکه افرادی که ریسک فاکتور های شناخته شده را نداشته اند می توانند دچار کلستریدیوم دیفیسیل شوند، برخی از عوامل احتمال این عفونت را افزایش می دهند.
مصرف آنتی بیوتیک و دیگر داروها
روده شما حاوی صد تریلیون سلول های باکتریایی و بین 500 تا 2000 انواع باکتری است که بیشتر آنان از بدن در برابر عفونت کمک می کنند. زمانی که شما آنتی بیوتیک برای درمان عفونتی مصرف می کنید، این داروها معمولا برخی از باکتری های کمک کننده در بدن شما به همراه باکتری ایی که منجر به عفونت شده را از بین می برند.
بدون وجود میزان کافی باکتری کمک کننده برای مقابله با آن، کلستریدیوم دیفیسیل می تواند به سرعت رشد کند. در حالی که هر آنتی بیوتیکی می تواند منجر به آن شود آنتی بیوتیک هایی که بیشتر منجر به عفونت کلستریدیوم دیفیسیل می شود شامل موارد زیر است :
- کلیندامایسین
- سفالوسپورین ها
- پنی سیلین ها
- فلوروکینولون ها
مهارکننده های پمپ پروتون که نوعی داو برای کاهش اسید معده است نیز ممکن است احتمال عفونت کلستریدیوم دیفیسیل را افزایش دهد.
قرار گرفتن در محیط های پزشکی
اکثر عفونت های کلستریدیوم دیفیسیل در افرادی رخ می دهد که اخیرا در محیط های پزشکی مانند بیمارستان ها، خانه های سالمندان یا مراکز مراقبتی که در آنان میکروب می توانند به سرعت بخش شوند، مصرف آنتی بیوتیک رایج است و افرادی که در برابر عفونت آسیب پذیر هستند رخ می دهد. در بیمارستان ها و خانه های سالمندی کلستریدیوم دیفیسیل می تواند از طریق موارد زیر شیوع پیدا کند :
- دستان
- دسته های ترالی پزشکی
- دسته های تخت
- دستشویی و وان دستشویی
- گوشی های پزشکی، دماسنج ها یا دیگر ابزار
- تلفن ها
- کنترل تلویزیون
دچار شدن به بیماری خاص یا انجام جراحی
برخی از عارضه های پزشکی یا عمل هایی که ممکن است شما را بیشتر در معرض عفونت کلستریدیوم دیفیسیل می شود شامل موارد زیر است :
- بیماری التهابی روده
- سیستم ایمنی تضعیف شده که از طریق عارضه ایی پزشکی یا درمان آن (مانند شیمی درمانی) می شود
- بیماری مزمن کلیوی
- عمل های دستگاه گوارشی
- دیگر جراحی های شکمی
- علت ابتلا
-
علت ابتلا
باکتری کلستریدیوم دیفیسیل از طریق دهان وارد بدن می شود. آنان می تواند در روده کوچک شروع به تکثیر کنند. زمانی که آنان به روده بزرگ می رسند سمی که منجر به صدمه به بافت می شود را ترشح می کنند. این سموم سلول ها را از بین می برد، منجر به ایجاد تکه هایی از سلول های التهابی و ذباله های سلولی می شود و منجر به اسهال آبی می شود.
زمانی که باکتری خارج از روده بزرگ هستند، یا در هر محیطی هستند آنان در حالت خوابیده یا در واقع خاموش هستند. این واقعه باعث می شود تا آنان برای مدت طولانی در محیط زیر زنده بمانند :
- مدفوع انسانی یا حیوانی
- سطوح اجسام در یک اتاق
- دستان شسته نشده
- خاک
- آب
- غذا که شامل گوشت نیز می شود
زمانی که باکتری دوباره وارد سیستم گوارشی فردی می شود آنان بیدار می شوند و دوباره عفونت ایجاد می کنند. قابلیت خاموش بودن در خارج از بدن کلستریدیوم دیفیسیل منجر می شود تا شیوع این بیماری معمولا آسانتر شود مخصوصا زمانی که بهداشت و دست شستن دقیق رخ نمی دهد.
این باکتری در محیط هایی مانند دستان آلوده وجود دارد
- تشخیص
-
تشخیص
سی تی اسکن شکم یکی از روش های تشخیص این عفونت است
تشخیص عفونت کلستریدیوم دیفیسیل به وجود موارد زیر بستگی دارد :
- اسهال
- دیگر علائم و نشانه های عفونت کلستریدیوم دیفیسیل
- وجود کلستریدیوم دیفیسیل در مدفوع
افرادی که مدفوع عادی و منظم دارند نباید برای عفونت کلستریدیوم دیفیسیل آزمایش شوند. استفاده اخیر از آنتی بیوتیک در تشخیص عفونت کلستریدیوم دیفیسیل ضروری نیست.
آزمایشات مدفوع
اگر به وجود عفونت کلستریدیوم دیفیسیل شک شود، پزشک شما یک یا چند آزمایش بر روی مدفوع شما انجام می دهد. این آزمایشات سموم یا نوعی از باکتری که سموم را ایجاد می کنند را تشخیص می دهد.
ارزیابی روده بزرگ
در موارد نادر، برای کمک به تشخیص عفونت کلستریدیوم دیفیسیل و یافتن منشا های دیگر برای علائم شما، پزشک شما ممکن است داخل روده بزرگ شما را معیانه کند. این آزمایش (کلونوسکوپی یا سیگموئیدوسکوپی انعطاف پذیر) شامل ورود لوله ایی انعطاف پذیر با دوربینی کوچک در انتهای آن برای معاینه نواحی ملتهب یا بافت های غیرعادی استفاده می شود.
روش های تصویربرداری
اگر پزشک شما در مورد عوارض احتمالی عفونت کلستریدیوم دیفیسیل نگران است، او ممکن است رادیولوژی یا سی تی اسکن شکم تجویز کند که تصاویری از روده بزرگ شما ایجاد می کند. این روش های تصویربرداری وجود عوارضی مانند موارد زیر را تشخیص می دهد :
- ضخیم شدن دیواره روده بزرگ
- بزرگ شدن روده
- وجود سوراخی در دیواره روده بزرگ
- درمان
-
درمان
آنتی بیوتیک ها رایج ترین روش درمان کلستریدیوم دیفیسیل است
روش های درمانی زمانی انجام می شوند که فرد دچار علائم و نشانه های عفونت شده است. افرادی که حامل باکتری هستند، اما مریض نیستند درمان نمی شوند.
آنتی بیوتیک
اگر عفونت کلستریدیوم دیفیسیل مرتبط با مصرف آنتی بیوتیک است، پزشک شما احتمال قطع مصرف آن دارو را توصیه می کند. با این حال در بیشتر موارد درمان با آنتی بیوتیک برای درمان دیگر عارضه ایی عفونی ضروری است. پزشک شما ممکن است آنتی بیوتیکی دیگر توصیه کند که کمتر احتمال دارد تا اسهال مرتبط با عفونت کلستریدیوم دیفیسیل را وخیم تر کند.
آنتی بیوتیک ها روش رایج برای درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل است. آنتی بیوتیک هایی که بطور رایج استفاده می شوند شامل موارد زیر است :
- وانکومایسین
- فیداکسومایسین
مترونیدازول نیز ممکن است به همراه وانکومایسین برای درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل استفاده شود.
جراحی
جراحی برای برداشتن قسمت مریض شده روده بزرگ ممکن است در موارد زیر ضروری باشد :
- درد شدید
- نارسایی عضو
- مگاکولون سمی
- التهاب دیواره شکمی
درمان عفونت های مکرر
تقریبا 25% افرادی که عفونت کلستریدیوم دیفیسیل آنان درمان شده است دوباره مریض می شوند، یا به این دلیل که عفونت اولیه بطور کامل بهبود نیافته یا به این دلیل که آنان دوباره با نوعی دیگری از این باکتری عفونی شده اند. احتمال عفونت کلستریدیوم دیفیسیل با هر بار عفونت افزایش می یابد و بعد از عفونت سوم و بعد از آن بیش از 50% افزایش می یابد.
احتمال برگشتن عفونت شما در صورتی که موارد زیر را دارید بیشتر است :
- سن شما بیش از 65 سال است
- شما در زمان مصرف آنتی بیوتیک برای درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل، آنتی بیوتیکی دیگری برای درمان یک عارضه دیگر مصرف می کنید
- شما دچار یک بیماری شدید زمینه ایی مانند نارسایی مزمن کلیوی، بیماری التهابی روده یا بیماری مزمن کبدی هستید
درمان عفونتی که باز می گردد شامل موارد زیر می شود :
- آنتی بیوتیک ها : درمان آنتی بیوتکی برای عفوت های بازگشنی ممکن شامل یک یا چند دوره مصرف این دارو شود. این داروها معمولا از آنتی بیوتکی که در عفونت قبلی استفاده شده اند متفاوت است. تاثیر درمان آنتی بیوتیکی با هر بار عفونت بازگشتی کاهش می یابد.
- درمان مرتبط با پادتن : نوعی از درمان به اسم بزلوتوکسوماب، نوعی پادتن است که در برابر سم B کلستریدیوم دیفیسیل مقابله می کنند و نشان داده شده است که در کاهش وقوع مجدد عفونت کلستریدیوم دیفیسیل در افرادی که بیشتر در معرض وقوع مجدد این بیماری هستند موثر است.
- پروبیوتیک ها : پروبیوتیک ها مکمل ها یا غذایی هستند که حاوی میکروارگانیسم هایی هستند که هدفشان بهبود باکتری های خوب بدن است. نقش این محصولات در عفونت کلستریدیوم دیفیسیل جنجالی است. تحقیقات بطور منظم نشان نداده است که محصولاتی که هم اکنون وجود دارد برای کمک در پیشگیری یا درمان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل موثر هستند. پروبیوتیک های پیشرفته در حال حاضر برای نقش احتمالی آنان برای پیشگیری از عفونت کلستریدیوم دیفیسیل تحقیق می شوند اما برای عموم قابل استفاده نیست.
- پیشگیری
-
پیشگیری
شتسشوی دقیق سطوح می تواند در پیشگیری از شیوع این باکتری موثر باشد
برای پیشگیری از شیوع کلستریدیوم دیفیسیل، بیمارستان و دیگر مراکز بهداشتی دستورالعمل های سختی را برای پیشگیری از عفونت رعایت می کنند. اگر شما یا عضوی از خانواده شما در بیمارستان یا خانه سالمندان هستند، این دستورالعمل های توصیه شده را دنبال کنید.
موارد پیشگیرانه شامل موارد زیر است :
- از استقاده غیرضروری آنتی بیوتیک ها جلوگیری کنید : آنتی بیوتیک ها در برخی از موارد برای عارض های غیرباکتریایی مانند بیماری های ویروسی تجویز می شوند که با این داروها درمان نمی شود. اگر شما نیاز به مصرف آنتی بیوتیک دارید، از پزشک خود در مورد مصرف کوتاه تر این داروها یا استفاده از آنتی بیوتیک طیف باریک کمتر صحبت کنید. آنتی بیوتیک طیف باریک تعدادی محدود از باکتری ها را تحت تاثیر قرار می دهد و احتمال کمتری دارد تا باکتری های مفید را تحت تاثیر قرار دهد.
- دست شستن : کارکنان مراکز بهداشتی باید دست خود را قبل و بعد از درمان هر فرد در مراقبتشان بشویند. در صورتی که شیوع کلستریدیوم دیفیسیل رخ داده است، استفاده از آب و صابون برای شستن دست بهترین گزینه است، چراکه ضدعفونی کننده های الکلی در از بین بردن باکتری های کلستریدیوم دیفیسیل موثر نیستند. ملاقات کنندگان همچنین باید دستان خود را با آب و صابون قبل و بعد از ملاقات یا استفاده از دستشویی، دست خود را بشویند.
- موارد احتیاط تماس : افرادی که در بیمارستان به دلیل عفونت کلستریدیوم دیفیسیل بستری شده اند اتاقی اختصاصی یا اتاقی مشارکتی با شخصی خواهند داشته که دچار همین عارضه است. کارکنان بیمارستان و ملاقات کنندگان باید دستکش های یکبار مصرف و روپوش های محافظتی بپوشند.
- شتسشوی دقیق : در هر محیط پزشکی، تمام سطوح باید با مواردی که شامل سفید کننده کلر است شتسشو شود. باکتری های کلستریدیوم دیفیسیل می توانند در برابر شستشوها با مواردی که شامل کلر نمی شوند مقاومت دارند.
