آرتریت
آرتریت یعنی التهاب و حساسیت به لمس در یک یا چند مفصل. نشانه های اصلی آرتریت درد و سفتی مفصلی است، که معمولا با افزایش سن وخیم تر می شود. رایج ترین انواع آتریت آتروز و روماتیسم مفصلی است.
آتروز باعث می شود غضروف ها (بافت های سخت و لزجی که در انتهای محل اتصال استخوان ها به هم قرار دارند) از بین بروند. روماتیسم مفصلی یک بیماری است که در آن سیستم ایمنی بدن به مفاصل حمله می کند. این وضعیت ابتدا با حمله به دیواره مفاصل شروع می شود.
کریستال های اسید اوریک زمانی ایجاد می شوند که اسید اوریک خون بیش از اندازه بالا می ورد و منجر به ابتلا به بیماری نقرس می شود. عفونت ها یا بیماری زمینه ایی مانند پسوریازیس یا لوپس می توانند منجر به ایجاد انواع دیگر آرتریت شوند.
درمان این بیماری بسته به نوع آرتریت دارد. هدف اصلی درمان آرتریت کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی فرد است.
کیس های این بیماری :
علائم
درد و سفتی مفصل از علائم این بیماری است
رایج ترین نشانه ها و علائم آرتریت به مفاصل مرتبط هستند. بسته به نوع آرتریت، نشانه ها و علائم این بیماری شامل موارد زیر می شود:
- درد
- سفتی
- التهاب
- قرمزی
- کاهش حرکت مفصل
ریسک فاکتور ها
ریسک فاکتور های آرتریت شامل موارد زیر می شود:
- سابقه خانوادگی : برخی از انواع آرتریت ها خانوادگی هستند، پس اگر والدین یا برادر و خواهران شما این عارضه را داشته باشند ممکن است بیشتر در خطر ابتلا به آرتریت باشید.
- سن : احتمال ابتلا به خیلی از آرتریت ها که شامل، استئوآرتریت، روماتیسم مفصلی و نقرس هستند، با افزایش سن بیشتر می شود.
- جنسیت شما : زنان بیشتر از مردان مبتلا به روماتیسم مفصلی می شوند در حالی که بیشتر افرادی که مبتلا به نقرس (نوعی دیگر از آرتریت) هستند، مرد می باشند.
- آسیب پیشین به مفصل : افرادی که به مفصلشان آسیب رسیده است، احتمال ابتلا بیشتری به آرتریت در آن مفصل دارند.
- چاقی : حمل کردن وزن بیشتر باعث ایجاد فشار روی مفاصل می شود، مخصوصا مفاصل زانو، لگن و ستون فقرات. افراد چاق احتمال ابتلا به آرتریت بالاتری دارند.
اضافه وزنی منجر به افزایش فشار بر روی مفاصل می شود
علت ابتلا
دو نوع اصلی آرتریت وجود دارد، استئوآرتریت و روماتیسم مفصلی که مفاصل را به صورت های مختلفی تخریب می کنند.
استئوآرتریت
رایج ترین نوع آرتریت، استئوآرتریت است که شامل آسیب تدریجی به غضروف مفاصل می شود. غضروف ها انتهای استخوان ها را در بر می گیرند و باعث حرکت بی اصطکاک مفاصل می شوند، اما وقتی که به اندازه کافی صدمه ببینند می توانند باعث شوند استخوان ها مستقیما روی هم اصطکاک داشته باشند که باعث درد و کاهش حرکت می شود. این آسیب می تواند درطول سال ها اتفاق بیافتد یا در اثر جراحت یا عفونت با سرعت بیشتری تخریب ایجاد کند.
همچنین، استئوآرتریت منجر به تغییر در استخوان ها و از بین رفتن بافت همبندی (که عضله را به استخوان متصل می کند) شده و مفصل را یکپارچه نگه میدارد. اگر غضروف مفصل تا حد زیادی صدمه ببنید، ممکن است دیواره مفصل ملتهب و متورم شود.
روماتیسم مفصلی
در روماتیسم مفصلی، سیستم ایمنی بدن به دیواره مفصل، که غشایی سخت است برای دربرگرفتن تمامی قسمت های مفصل، حمله کرده و در نتیجه این دیواره (غشاء سینوویال) ملتهب و متورم شود. پیشرفت این بیماری سرانجام می تواند غضروف و استخوان داخل مفصل را تخریب کند.
تشخیص
معاینه فیزیکی برای تشخیص آرتریت
در طول معاینه فیزیکی پزشک مفاصل را برای ورم، قرمزی و گرمی ارزیابی می کند. همچنین درستی حرکت مفاصل شما سنجیده میشود.
تصویربرداری
این روش ها می توانند مشکلات درون مفصلی که ممکن است باعث علائم شما باشند را تشخیص دهند. نمونه های این روش شامل موارد زیر می شود:
- رادیولوژی : با استفاده از اشعه های ضعیف، برای مشاهده استخوان ها، رادیولوژی می تواند آسیب عضروف، استخوان و خار استخوان ها را نمایش دهد. رادیولوژی ممکن است آسیب اولیه آرتریت را نشان دهد، اما آنها معمولا برای نظارت روند بیماری تجویز می شوند.
- سی تی اسکن : دستگاه های سی تی اسکن تصاویر رادیولوژی از زوایای محتلف گرفته و این اطلاعات را برای ایجاد تصاویری عرضی مقطعی از ساختارهای داخلی با هم ترکیب می کند. سی تی اسکن می تواند هم استخوان و هم نسج نرم پیرامونش را نمایش دهد.
- ام آر آی : با ترکیب امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی، ام آر آی می تواند تصاویری عرضی مقطعی با کیفیت بیشت از نسج نرم مانند غضروف، تاندون ها و رباط ها نمایش دهد.
- سونوگرافی : این روش از امواج صوتی فرکانس بالا برای تصویربرداری نسج نرم، غضروف و ساختارهای حاوی مایع نزدیک مفصل (بورس) استفاده می کند. همچنین از سونوگرافی برای هدایت سوزن برای برداشتن مایع مفصلی یا تزریق دارو به داخل مفصل استفاده می شود.
تست های آزمایشگاهی
ارزیابی مایعات مختلف بدن می تواند به تشخیص نوع آرتریتی که شما ممکن است داشته باشید کمک کند. مایعات ارزیابی شده معمولا شامل خون، ادرار و مایع مفصلی است. برای بدست آوردن مایع مفصلی، پزشکان قبل از وارد کردن سوزن به فضای مفصلی برای استخراج میاع مفصلی، ناحیه را ضد عفونی و بی حس می کنند.
درمان
درمان آرتریت بر روی تسکین علائم و بهبود عملکرد مفصل تمرکز دارد. قبل از اینکه تصمیم بگیرید کدام روش برای شما بهتر عمل می کند باید بدانید ممکن است نیازمند چندین درمان مختلف یا ترکیبی از درمان ها باشید.
دارودرمانی
دارو هایی که در درمان آرتریت استفاده می شود بسته به نوع آرتریت دارند. رایجترین داروهای آرتریت استفاده شده شامل موارد زیر است:
- داروهای غیر التهابی غیر استروئیدی : این داروها می توانند درد را بهبود داده و التهاب را کاهش دهند. نمونه های این دارو شامل : ایبوپروفن و ناپروکسن سدیم هستند. داروهای غیر التهابی غیر استروئیدی قوی تر می توانند منجر به مشکلات معده شوند و ممکن است احتمال ابتلا به حمله قلبی یا حمله مغزی را تشدید کنند. داروهای غیر التهابی غیر استروئیدی همچنین بصورت کرم یا ژل نیز موجود هستند که می توان آنها را بر روی مفاصل مالید.
- ضد محرک ها : اینها برخی از انواع کرم ها و پمادها هایی هستند که حاوی منتول یا کپسایسین هستند، ماده ایی که باعث تندی فلفل می شود. مالیدن این کرم ها بر روی پوست روی مفصل دردناک میتواند در انتقال سیگنال های درد از خود مفصل اختلال ایجاد کند.
- استروئید ها : دارو های کورتیکواستروئید مانند پردنیزون باعث کاهش التهاب و درد و کاهش سرعت تخریب مفصل می شوند. کورتیکواستروئیدها ممکن است بصورت کپسول یا بصورت تزریق به داخل مفصل تحت تاثیر تجویز شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل نازکی استخوان ها، افزایش وزن و دیابت باشند.
- داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) : این دارو ها میتوانند روند روماتیسم مفصلی را کند کرده و از تخریب تدریجی مفاصل و دیگر بافت ها جلوگیری کند. علائه بر DMARDs های معمولی، DMARDs های عوامل بیولوژیک و DMARDs های مصنوعی هدفمند نیز وجود دارند. عوارض جانبی این داروها متغیر است اما بیشتر DMARDs ها احتمال ابتلا به عفونت را در بدن افزایش می دهد.
تراپی
فیزیوتراپی می تواند در برخی از آرتریت ها مفید باشد. ورزش می تواند حرکت مفصل را بهبود داده و عضلات در برگیرنده مفاصل را تقویت می کند. در برخی موارد ممکن است از آتل یا زانو بند استفاده شود.
جراحی
اگر روش های عادی کمکی نکنند، پزشکان ممکن است جراحی هایی مانند موارد زیر توصیه کنند:
- ترمیم مفصل : در برخی موارد، سطوح مفصل می توانند صاف یا دوباره تراز شود تا درد را کاهش داده و عملکرد مفصل را بهبود بخشد. این نوع عمل ها می توانند بصورت آرتروسکوپی (از طریق برشی کوچک بر روی مفصل) انجام شوند.
- پیوند مفصل : این عمل، مفصل آسیب دیده شده را برداشته و آن را با مفصلی مصنوعی تعویض می کند. بصورت رایج مفاصلی که تعویض می شوند مفاصل لگن و زانو ها هستند.
- ادغام مفصل : این عمل معمولا بیشتر برای مفاصل کوچکر مانند آنهایی که در مچ دست، مچ پا و انگشتان هستند استفاده می شود. این جراحی دو انتهای استخوان ها در مفصل را برداشته و این دو انتها را به هم متصل می کند تا بهبود یابند و به یک استخوان سخت تبدیل شوند.
- علائم
-
علائم
درد و سفتی مفصل از علائم این بیماری است
رایج ترین نشانه ها و علائم آرتریت به مفاصل مرتبط هستند. بسته به نوع آرتریت، نشانه ها و علائم این بیماری شامل موارد زیر می شود:
- درد
- سفتی
- التهاب
- قرمزی
- کاهش حرکت مفصل
- ریسک فاکتورها
-
ریسک فاکتور ها
ریسک فاکتور های آرتریت شامل موارد زیر می شود:
- سابقه خانوادگی : برخی از انواع آرتریت ها خانوادگی هستند، پس اگر والدین یا برادر و خواهران شما این عارضه را داشته باشند ممکن است بیشتر در خطر ابتلا به آرتریت باشید.
- سن : احتمال ابتلا به خیلی از آرتریت ها که شامل، استئوآرتریت، روماتیسم مفصلی و نقرس هستند، با افزایش سن بیشتر می شود.
- جنسیت شما : زنان بیشتر از مردان مبتلا به روماتیسم مفصلی می شوند در حالی که بیشتر افرادی که مبتلا به نقرس (نوعی دیگر از آرتریت) هستند، مرد می باشند.
- آسیب پیشین به مفصل : افرادی که به مفصلشان آسیب رسیده است، احتمال ابتلا بیشتری به آرتریت در آن مفصل دارند.
- چاقی : حمل کردن وزن بیشتر باعث ایجاد فشار روی مفاصل می شود، مخصوصا مفاصل زانو، لگن و ستون فقرات. افراد چاق احتمال ابتلا به آرتریت بالاتری دارند.
اضافه وزنی منجر به افزایش فشار بر روی مفاصل می شود
- علت ابتلا
-
علت ابتلا
دو نوع اصلی آرتریت وجود دارد، استئوآرتریت و روماتیسم مفصلی که مفاصل را به صورت های مختلفی تخریب می کنند.
استئوآرتریت
رایج ترین نوع آرتریت، استئوآرتریت است که شامل آسیب تدریجی به غضروف مفاصل می شود. غضروف ها انتهای استخوان ها را در بر می گیرند و باعث حرکت بی اصطکاک مفاصل می شوند، اما وقتی که به اندازه کافی صدمه ببینند می توانند باعث شوند استخوان ها مستقیما روی هم اصطکاک داشته باشند که باعث درد و کاهش حرکت می شود. این آسیب می تواند درطول سال ها اتفاق بیافتد یا در اثر جراحت یا عفونت با سرعت بیشتری تخریب ایجاد کند.
همچنین، استئوآرتریت منجر به تغییر در استخوان ها و از بین رفتن بافت همبندی (که عضله را به استخوان متصل می کند) شده و مفصل را یکپارچه نگه میدارد. اگر غضروف مفصل تا حد زیادی صدمه ببنید، ممکن است دیواره مفصل ملتهب و متورم شود.
روماتیسم مفصلی
در روماتیسم مفصلی، سیستم ایمنی بدن به دیواره مفصل، که غشایی سخت است برای دربرگرفتن تمامی قسمت های مفصل، حمله کرده و در نتیجه این دیواره (غشاء سینوویال) ملتهب و متورم شود. پیشرفت این بیماری سرانجام می تواند غضروف و استخوان داخل مفصل را تخریب کند.
- تشخیص
-
تشخیص
معاینه فیزیکی برای تشخیص آرتریت
در طول معاینه فیزیکی پزشک مفاصل را برای ورم، قرمزی و گرمی ارزیابی می کند. همچنین درستی حرکت مفاصل شما سنجیده میشود.
تصویربرداری
این روش ها می توانند مشکلات درون مفصلی که ممکن است باعث علائم شما باشند را تشخیص دهند. نمونه های این روش شامل موارد زیر می شود:
- رادیولوژی : با استفاده از اشعه های ضعیف، برای مشاهده استخوان ها، رادیولوژی می تواند آسیب عضروف، استخوان و خار استخوان ها را نمایش دهد. رادیولوژی ممکن است آسیب اولیه آرتریت را نشان دهد، اما آنها معمولا برای نظارت روند بیماری تجویز می شوند.
- سی تی اسکن : دستگاه های سی تی اسکن تصاویر رادیولوژی از زوایای محتلف گرفته و این اطلاعات را برای ایجاد تصاویری عرضی مقطعی از ساختارهای داخلی با هم ترکیب می کند. سی تی اسکن می تواند هم استخوان و هم نسج نرم پیرامونش را نمایش دهد.
- ام آر آی : با ترکیب امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی، ام آر آی می تواند تصاویری عرضی مقطعی با کیفیت بیشت از نسج نرم مانند غضروف، تاندون ها و رباط ها نمایش دهد.
- سونوگرافی : این روش از امواج صوتی فرکانس بالا برای تصویربرداری نسج نرم، غضروف و ساختارهای حاوی مایع نزدیک مفصل (بورس) استفاده می کند. همچنین از سونوگرافی برای هدایت سوزن برای برداشتن مایع مفصلی یا تزریق دارو به داخل مفصل استفاده می شود.
تست های آزمایشگاهی
ارزیابی مایعات مختلف بدن می تواند به تشخیص نوع آرتریتی که شما ممکن است داشته باشید کمک کند. مایعات ارزیابی شده معمولا شامل خون، ادرار و مایع مفصلی است. برای بدست آوردن مایع مفصلی، پزشکان قبل از وارد کردن سوزن به فضای مفصلی برای استخراج میاع مفصلی، ناحیه را ضد عفونی و بی حس می کنند.
- درمان
-
درمان
درمان آرتریت بر روی تسکین علائم و بهبود عملکرد مفصل تمرکز دارد. قبل از اینکه تصمیم بگیرید کدام روش برای شما بهتر عمل می کند باید بدانید ممکن است نیازمند چندین درمان مختلف یا ترکیبی از درمان ها باشید.
دارودرمانی
دارو هایی که در درمان آرتریت استفاده می شود بسته به نوع آرتریت دارند. رایجترین داروهای آرتریت استفاده شده شامل موارد زیر است:
- داروهای غیر التهابی غیر استروئیدی : این داروها می توانند درد را بهبود داده و التهاب را کاهش دهند. نمونه های این دارو شامل : ایبوپروفن و ناپروکسن سدیم هستند. داروهای غیر التهابی غیر استروئیدی قوی تر می توانند منجر به مشکلات معده شوند و ممکن است احتمال ابتلا به حمله قلبی یا حمله مغزی را تشدید کنند. داروهای غیر التهابی غیر استروئیدی همچنین بصورت کرم یا ژل نیز موجود هستند که می توان آنها را بر روی مفاصل مالید.
- ضد محرک ها : اینها برخی از انواع کرم ها و پمادها هایی هستند که حاوی منتول یا کپسایسین هستند، ماده ایی که باعث تندی فلفل می شود. مالیدن این کرم ها بر روی پوست روی مفصل دردناک میتواند در انتقال سیگنال های درد از خود مفصل اختلال ایجاد کند.
- استروئید ها : دارو های کورتیکواستروئید مانند پردنیزون باعث کاهش التهاب و درد و کاهش سرعت تخریب مفصل می شوند. کورتیکواستروئیدها ممکن است بصورت کپسول یا بصورت تزریق به داخل مفصل تحت تاثیر تجویز شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل نازکی استخوان ها، افزایش وزن و دیابت باشند.
- داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) : این دارو ها میتوانند روند روماتیسم مفصلی را کند کرده و از تخریب تدریجی مفاصل و دیگر بافت ها جلوگیری کند. علائه بر DMARDs های معمولی، DMARDs های عوامل بیولوژیک و DMARDs های مصنوعی هدفمند نیز وجود دارند. عوارض جانبی این داروها متغیر است اما بیشتر DMARDs ها احتمال ابتلا به عفونت را در بدن افزایش می دهد.
تراپی
فیزیوتراپی می تواند در برخی از آرتریت ها مفید باشد. ورزش می تواند حرکت مفصل را بهبود داده و عضلات در برگیرنده مفاصل را تقویت می کند. در برخی موارد ممکن است از آتل یا زانو بند استفاده شود.
جراحی
اگر روش های عادی کمکی نکنند، پزشکان ممکن است جراحی هایی مانند موارد زیر توصیه کنند:
- ترمیم مفصل : در برخی موارد، سطوح مفصل می توانند صاف یا دوباره تراز شود تا درد را کاهش داده و عملکرد مفصل را بهبود بخشد. این نوع عمل ها می توانند بصورت آرتروسکوپی (از طریق برشی کوچک بر روی مفصل) انجام شوند.
- پیوند مفصل : این عمل، مفصل آسیب دیده شده را برداشته و آن را با مفصلی مصنوعی تعویض می کند. بصورت رایج مفاصلی که تعویض می شوند مفاصل لگن و زانو ها هستند.
- ادغام مفصل : این عمل معمولا بیشتر برای مفاصل کوچکر مانند آنهایی که در مچ دست، مچ پا و انگشتان هستند استفاده می شود. این جراحی دو انتهای استخوان ها در مفصل را برداشته و این دو انتها را به هم متصل می کند تا بهبود یابند و به یک استخوان سخت تبدیل شوند.
