علت ابتلا

منشا بیشتر تومورهای نورواندوکرین پانکراس نامعلوم است.

تومورهای نورواندوکرین پانکراس زمانی رخ می دهند که سلول های ایجاد کننده‌ی هورمون (سلول های جزیره ای) دچار تغییراتی (جهش هایی) در دی ان ای (DNA) خود (ماده ایی که برای هر یک از فرایند های شیمایی بدن دستوالعمل ها را در خود دارد) می شوند. جهش های DNA منجر به تغییراتی در این دستورالعمل ها می شود. یکی از نتایج آن این است که ممکن است سلول بیش از اندازه رشد کرده و سرانجام تومور (توده ایی از سلول های سرطانی) تشکیل دهند. در برخی موارد سلول های سرطانی جدا می شوند و به دیگر اعضای بدن مانند کبد می روند.

تشخیص

آزمایشات و روش هایی که برای تشخیص تومورهای نورواندوکرین پانکراس استفاده می شوند شامل موارد زیر است :

• آزمایش خون : آزمایشات خونی ممکن است هورمون های بیش از حد یا دیگر نشانه های تومورهای نورواندوکرین پانکراس را مشخص کنند.
• آزمایش ادرار : ممکن است در ازمایش ادرار، مواد تجزیه شده که در نتیجه‌ی پردازش هورمون ها در بدن تولید می شوند، مشاهده شود.
• روش های تصویربرداری : روش های تصویربرداری در یافتن موارد غیرعادی در پانکراس به پزشک کمک می کنند. این روش ها شامل سونوگرافی، سی تی اسکن و ام آر آی می شود. تصویربرداری همچنین ممکن است با کمک روش های دارو هسته ایی انجام شود که شامل تزریق ماده‌ی تریسر رادیواکتیو به داخل بدن می شود. این تریسر به تومورهای نورواندوکرین پانکراس می چسبد تا در تصاویر به راحتی نمایش داده شوند که ممکن است به وسیله‌ی توموگرافی گسیل پوزیترون (PET) که با سی تی اسکن یا ام آر آی ترکیب شده است، انجام شود.
• ایجاد تصاویری از پانکراس در داخل بدن : در طول سونوگرافی اندوسکوپی، لوله ایی نازک که در نوک آن دوربینی قرار دارد از طریق گلو وارد معده و روده‌ی کوچک می شود. نوعی ابزار سونوگرافی مخصوص برای ایجاد تصاویری از پانکراس استفاده می شود. این ابزار مخصوص می تواند از طریق لوله وارد شده و نمونه ایی از بافت بردارد (نمونه برداری).
• جراحی برای برداشتن نمونه ایی از سلول ها جهت ارزیابی : در برخی موارد ممکن است پزشک جراحی تهاجمی محدود برای گرفتن نمونه‌ی بافتی به منظور ارزیابی (نمونه برداری) توصیه کند. در لاپاراسکوپی، جراح چندین برش کوچک در شکم شما ایجاد می کند که از طریق آنها ابزارهایی مخصوص به همراه دوربینی ریز وارد بدن می شود. سپس جراح به دنبال نشانه های سرطان می گردد و ممکن است نمونه ای از بافت تهیه کند.
• برداشتن سلول از دیگر ناحیه ها برای ارزیابی : اگر سرطان به کبد، غدد لنفاوی یا نواحی دیگر پخش شده است، ممکن است از یک سوزن برای برداشتن سلول ها به منظور ارزیابی استفاده شود.

درمان

درمان تومور نورواندوکرین پانکراس بسته به نوع سلول های مبتلا شده به سرطان، وسعت و ویژگی های سرطان، ترجیح بیمار و سلامت کلی او متغیر است.

گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر شود :

• جراحی : اگر تومور نورواندوکرین پانکراس به درون پانکراس محدود شده است، درمان معمولا شامل جراحی است. برای سرطان هایی که در انتهای پانکراس رخ می دهد، جراحی ممکن است شامل برداشتن انتها پانکراس و حفظ سر آن شود (پانکراتکتومی دیستال). سرطان هایی که در سر پانکراس رخ می دهند ممکن است نیازمند روش ویپل (پانکراتیکودئودنکتومی) باشند که طی آن سرطان و قسمتی از (یا بیشتر) پانکراس برداشته می شود.
• درمان با رادیونوکلئید گیرنده پپتیدی (PRRT) : PRRT روشی ترکیبی است از دارویی که سلول های سرطان را هدف قرار می دهد و ماده رادیواکتیوی که از طریق ورید تزریق می شود. دارو به سلول های تومور نورواندوکرین مخفی پانکراس در بدن می چسبد. طی چند روز تا چند هفته، این دارو تشعشعات را مستقیما بر سلول های سرطان اعمال می کند که منجر به از بین رفتن آنها می شود.
• درمان هدفمند : درمان هدفمند از داروهایی خاص برای حمله به نقاط ضعف سلول های سرطانی استفاده می کند. از درمان هدفمند برای درمان برخی از تومورهای نورواندوکرین پانکراس پیشرفته یا بازگشتی استفاده می شود.
• تخریب فرکانس رادیویی : تخریب فرکانس رادیویی شامل منتشر کردن پرتو هایی به سلولهای سرطانی است که منجر به گرم شدن و از بین رفتن آنها می شود.
• درمان برای سرطان هایی که به کبد می رسند : تومور های نورواندوکرین پانکراس معمولا به کبد پخش می شوند و چندین روش درمانی برای آن وجود دارد. گزینه های درمانی شامل مسدود کردن جریان خونی که تومورهای کبد را تغذیه می کنند(انسداد شریان کبدی)، درمانی برای رساندن داروی شیمی درمانی بطور مستقیم به کبد (شیمی آمبولیزاسیون)، درمانی برای رساندن تشعشعات به کبد به طور مستقیم (رادیوامبولیزاسیون) و پیوند کبدی، می شود.
• شیمی درمانی : در برخی موارد ممکن است پزشک شیمی درمانی توصیه کند. این درمان دارویی از مواد شیمیایی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند.