بیماری گریوز
بیماری گریوز یک عارضه خودایمنی است که در نتیجه‌ی آن هورمون های تیروئید بیش از حد تولید می شوند (پر کاری تیروئید). با اینکه ممکن است بیماری های دیگری هم منجر به پرکاری تیروئید شوند، بیماری گریوز یک عامل رایج برای پرکاری تیروئید است.
هورمون های تیروئید بسیاری از سیستم های بدن را تحت تاثیر قرار می دهند، پس علائم و نشانه های بیماری گریوز می توانند بسیار متفاوت باشند. با اینکه بیماری گریوز ممکن است هر کسی را مبتلا کند، این عارضه بیشتر در بانوان و افراد جوانتر از 40 سال رخ می دهد.
هدف های اصلی درمان کاهش مقدار هورمون های تیروئیدی است که بدن تولید می کند و کاهش شدت علائم ناشی از آن.
جزء بیماری های :
علائم
اضطراب و تحریک پذیری از علائم این بیماری است
رایج ترین علائم و نشانه های بیماری گریوز شامل موارد زیر است :
- اضطراب و تحریک پذیری
- لرزش خفیف دست یا انگشتان
- حساسیت به گرما، تعریق زیاد و پوست مرطوب
- کاهش وزن بدون تغییر در عادات رژیمی
- بزرگ شدن غده تیروئید
- تغییر در عادت ماهانه
- اختلال در نعوظ یا کاهش میل جنسی
- مدفوع مکرر
- بیرون زدگی چشمها
- خستگی
- پوست ضخیم و قرمز معمولا در ساق پا یا روی پا بین مچ تا انگشتان
- ضربان قلب تند یا غیرمنظم
- اختلالات خواب
افتالموپاتی گریوز
تقریبا 30 درصد افراد مبتلا به بیماری گریوز دچار برخی از علائم و نشانه های افتالموپاتی گریوز می شوند. در افتالموپاتی گریوز، التهاب و دیگر فعالیت های سیستم ایمنی، عضلات و دیگر بافت های اطراف چشم را تحت تاثیر قرار می دهند. نشانه ها و علائم آن ممکن است شامل موارد زیر شود :
- بیرون زندگی چشم ها
- احساس رفتن خاک داخل چشم
- فشار یا درد در چشم ها
- پلک های متورم یا تو رفته
- چشم های قرمز یا ملتهب
- حساسیت به نور
- دوبینی
- نابینایی
درموپاتی گریوز
یکی از عوارض نادر بیماری گریوز، درموپاتی گریوز است که طی آن قرمزی و ضخامت پوست در اکثر موارد در ساق یا بالای پا رخ می دهد.
ریسک فاکتور ها
با اینکه هر کسی می تواند دچار بیماری گریوز شود، بسیاری از عوامل می توانند احتمال این بیماری را افزایش دهند. این عوامل شامل موارد زیر است :
- سابقه‌ی خانوادگی: از آنجایی که سابقه‌ی خانوادگی بیماری گریوز یک عامل خطر شناخته شده است، احتمالا ژن یا ژنهایی وجود دارند که می توانند فرد را بیشتر در معرض این بیماری قرار دهند.
- جنسیت : بانوان نسبت به آقایان با احتمال بسیار بیشتری برای دچار شدن به بیماری گریوز روبرو هستند.
- سن : بیماری گریوز معمولا در افراد زیر 40 سال رخ می دهد.
- دیگر عارضه های خودایمنی : افراد مبتلا به دیگر عارضه های خودایمنی مانند دیابت نوع یک یا روماتسیم مفصلی احتمال ابتلا به بیماری گریوز بیشتری دارند.
- استرس عاطفی یا فیزیکی : وقایع یا بیمار های پر استرس ممکن است عاملی برای رخ دادن ناگهانی بیماری گریوز در افرادی باشند که حامل ژن های مستعد ابتلا به این بیماری هستند.
- بارداری : بارداری یا زایمان اخیر ممکن است احتمال این عارضه را مخصوصا در بانوانی که ژن هایی دارند که احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد، بیشتر کند.
- سیگار کشیدن : سیگار کشیدن، که می تواند سیستم ایمنی بدن را تحت تاثیر قرار دهد احتمال بیماری گریوز را نیز افزایش می دهد. افراد سیگاری مبتلا به بیماری گریوز همچنین با احتمال بیشتری برای دچار شدن به افتالموپاتی گریوز مواجه هستند.
استرس عاطفی یا فیزیکی می تواند احتمال وقوع این بیماری را افزایش دهد
علت ابتلا
بیماری گریوز به دلیل ناهنجاری در سیستم ایمنی بدن رخ می دهد. دلیل رخ دادن این ناهنجاری نامعلوم است.
سیستم ایمنی بدن بطور عادی پادتن هایی تولید می کند که ویروس، باکتری یا دیگر موارد خارجی را تحت تاثیر قرار می دهد. در بیماری گریوز سیستم ایمنی بدن بر علیه سلول های یک قسمت از غده تیروئید نوعی پادتن تولید می کند.
به طول عادی عملکرد تیروئید توسط هورمونی تولید شده در غده ایی کوچک در مغز (غده هیپوفیز) کنترل می شود. پادتن مرتبط با بیماری گریوز که به آن آنتی بادی گیرنده تیروتروپین (TRAb) می گویند همانند هورمون های تنظیم کننده‌ی هیپوفیز عمل می کند. این واقعه به معنای آن است که TRAb کنترل عادی تیروئید را لغو می کند و باعث ایجاد بیش از حد هورمون تیروئید (پرکاری تیروئید) می شود.
علت ابتلا افتالموپاتی گریوز
افتالموپاتی گریوز نتیجه‌ی تجمع برخی از کربوهیدرات ها در عضلات و بافت های اطراف چشمها است که علت آن نامشخص است. به نظر میرسد همان پادتنی که منجر به اختلال عملکرد تیروئید می شود نوعی کشش هم به سمت بافت های اطراف چشم دارد.
افتالموپاتی گریوز معمولا همزمان با پرکاری تیروئید یا چندین ماه بعد از آن رخ می دهد. اما نشانه ها و علائم افتالموپاتی گریوز ممکن است سالها قبل یا بعد از وقوع پرکاری تیروئید رخ دهند. افتالموپاتی گریوز می تواند زمانی که تیروئید پرکاری نداشته باشد هم رخ دهد.
تشخیص
آزمایش خونی یکی از راه های تشخیص این بیماری است
برای تشخیص بیماری گریوز، ممکن است پزشک معاینه فیزیکی انجام دهد و بدنبال نشانه ها و علائم بیماری گریوز باشد. او ممکن است سابقه خانوادگی یا پزشکی بیمار را نیز بررسی کند. همچنین ممکن است پزشک آزمایشات زیر را تجویز کند :
- آزمایش خون : انجام آزمایشات خونی می تواند به پزشک در تشخیص میزان هورمون محرک تیروئید (TSH) -همان هورمونی که از هیپوفیز ترشح شده و تیروئید را تحریک میکند و اندازه گیری میزان هورمون های تیروئید کمک کند. افراد مبتلا به بیماری گریوز معمولا میزان TSH پایینتر از معمول دارند و میزان بالاتری از هورمون های تیروئید.
- جذب ید رادیواکتیو : بدن شما نیاز به ید دارد تا هورمون تیروئید تولید کند. با مصرف مقداری کم از ید رادیواکتیو و اندازه گیری مقداری از آن که به غده تیروئید رفته است (به وسیله دوربینی مخصوص) پزشک می تواند نرخ جذب ید توسط غده تیروئید را اندازه بگیرید. میزان ید رادیواکتیو جذب شده توسط غده‌ی تیروئید در وجود بیماری گریوز یا عارضه ایی دیگر که ممکن است منجر به پرکاری تیروئید شود، کمک می کند.
- سونوگرافی : سونوگرافی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصویر از ساختار های داخل بدن استفاده می کند. این روش می تواند نشان دهد غده تیروئید بزرگ شده است. این روش در افرادی مانند بانوان باردار که نمی توانند روش جذب ید رادیواکتیو را انجام دهند، استفاده می شود.
- روش های تصویربرداری : اگر بیماری گریوز از طریق ارزیابی های بالینی تشخیص داده نشد، ممکن است پزشک روش های تصویربرداری خاصی مانند سی تی اسکن یا ام آر آی تجویز کند.
درمان
دارودرمانی رایج ترین روش درمانی بیماری گریوز است
هدف از درمان بیماری گریوز توقف تولید هورمون های تیروئید و مسدود کردن عوارض هورمون ها بر روی بدن است. برخی از روش های درمان شامل موارد زیر می شود :
یددرمانی رادیواکتیو
در این روش درمانی شما ید رادیواکتیو را می خورید. از آنجایی که تیروئید نیازمند ید برای تولید هورمون است، ید رادیواکتیو را در سلول های خود جذب می کند و تشعشعات به مرور زمان سلول های پرکار تیروئید را از بین می برند. این کار باعث می شود غده تیروئید کوچک شود و علائم به مرور زمان کمتر شوند که معمولا بین چند هفته تا چند ماه طول می کشد.
درمان رادیواکتیو ممکن است احتمال ایجاد یا وخیم تر کردن افتالموپاتی گریوز را افزایش دهد. این عارضه‌ی جانبی معمولا خفیف و موقت است، اما ممکن است این روش برای افرادی که مشکلات متوسط تا شدید چشمی دارند توصیه نشوند.
مسدودکننده های بتا
این داروها جلوی ایجاد هورومون های تیروئید را نمی گیرند اما عوارض هورمون ها بر روی بدن را مسدود می کنند و ممکن است بهبود به نسبت سریعی در ضربان قلب نامظنم، لرزش های دست، اضطراب یا تحریک پذیری، حساسیت به گرما، عرق کردن، اسهال و ضعف ماهیچه ایجاد کنند.
مسدود کننده های بتا شامل موارد زیر هستند :
- پروپرانولول
- آتنولول
- متوپرولول
- نادولول
مسدود کننده های بتا معمولا برای افراد مبتلا به آسم تجویز نمی شوند چراکه این داروها ممکن است منجر به حمله آسمی شوند. همچنین ممکن است این داروها کنترل دیابت را مشکل کنند.
داروهای ضد تیروئیدی
داروهای ضد تیروئیدی در مصرف تیروئید از ید برای ایجاد هورمون ها اختلال ایجاد می کنند. این داروهای نسخه ای شامل پروپیل، تیوراسیل و متیمازول می شود.
از آنجایی که احتمال بروز بیماری کبدی با داروی پروپیل تیوراسیل زیاد است، متیمازول اولین دارویی است که پزشکان تجویز می کنند. با این حال پروپیل تیوراسیل داروی مرجع در طول سه ماهه اولی بارداری است، چراکه متیمازول احتمال ایجاد نواقص مادرزادی کمی دارد. بانوان باردار معمولا بعد از سه ماهه اول بارداری دوباره از متیمازول استفاده می کنند.
جراحی
جراحی برای برداشتن تمامی تیروئید یا قسمتی از آن (تیروئیدکتومی یا تیروئیدکتومی محدود) برای درمان بیماری گریوز می تواند گزینه ایی مناسب باشد. بعد از جراحی احتمالا برای تامین مقادیر عادی هورمون های تیروئید در بدن، نیازمند به درمان می باشد.
خطرات این جراحی شامل احتمال آسیب زدن به اعصابی است که تارهای صوتی را کنترل می کنند و آسیب زدن به غده های کوچک قار گرفته در کنار تیروئید (غدد پاراتیروئید).
درمان افتالموپاتی گریوز
علائم متوسط افتالموپاتی گریوز ممکن است با استفاده از اشک های مصنوعی بدون نسخه در طول روز و استفاده از ژل های روان کننده در شب کنترل شود. اگر علائم شدید تر باشد، ممکن است پزشک موارد زیر را توصیه کند :
- کورتیکواستروئیدها : درمان با کورتیکواستروئیدهایی مانند پردنیزون میتواند تورم پشت چشمها را کاهش دهد. عوارض جانبی ممکن است شامل احتباس مایع، افزایش وزن، بالا رفتن میزان قند خون، افزایش فشار خون و نوسانات خلقی شود.
- تپروتوموماب : این دارو ممکن است برای درمان افتالموپاتی گریوز استفاده شود. این دارو ممکن است هر سه هفته از طریق تزریق در بازو و به اندازه‌ی هشت مرتبه انجام شود. این دارو می تواند عوارضی جانبی مانند حالت تهوع، اسهال، اسپاسم عضلانی و میزان قند خون بالا داشته باشد. از آنجایی که این دارو جدید است، نقش آن در کنترل افتالموپاتی گریوز هنوز مشخص نشده است.
- عدسی منشوری : ممکن است به خاطر بیماری گریوز یا در نتیجه‌ی جراحی برای درمان بیماری گرویز دوبینی داشته باشید. با اینکه این روش برای همه‌ی افراد مناسب نیست، جایگذاری عدسی منشوری در عینک ممکن است دوبینی را تصحیح کند.
- جراحی برداشتن فشار از اوربیت : در این جراحی پزشک استخوان بین حفره چشمی (اوربیت) و سینوس ها -حفره های خالی کنار اوربیت، را بر می دارد. این کار باعث می شود چشمها جای کافی برای حرکات عادی خود را داشته باشند.
- پرتودرمانی اوربیتال : این روش زمانی برای درمان این عارضه رایج بود اما مزایای آن نامعلوم است. این روش طی چند روز پرتوهایی را به هدفی مشخص می تابانند تا برخی از بافت های پشت چشم ها را از بین ببرد. اگر مشکلات چشمی بیمار وخیم تر شد و کورتیکواستروئیدها به خودی خود موثر نبودند، ممکن است پزشک این روش را توصیه کند.
افتالموپاتی گریوز همیشه با درمان بیماری گریوز بهبود نمی یابد. علائم و نشانه های افتالموپاتی گریوز ممکن است به مدت سه تا شش ماه وخیم تر شوند. بعد از آن علائم و نشانه های افتالموپاتی گریوز معمولا برای تقریبا یک سال پایدار می ماند و سپس شروع به بهود می کند که معمولا بدون درمان رخ می دهد.
- علائم
-
علائم
اضطراب و تحریک پذیری از علائم این بیماری است
رایج ترین علائم و نشانه های بیماری گریوز شامل موارد زیر است :
- اضطراب و تحریک پذیری
- لرزش خفیف دست یا انگشتان
- حساسیت به گرما، تعریق زیاد و پوست مرطوب
- کاهش وزن بدون تغییر در عادات رژیمی
- بزرگ شدن غده تیروئید
- تغییر در عادت ماهانه
- اختلال در نعوظ یا کاهش میل جنسی
- مدفوع مکرر
- بیرون زدگی چشمها
- خستگی
- پوست ضخیم و قرمز معمولا در ساق پا یا روی پا بین مچ تا انگشتان
- ضربان قلب تند یا غیرمنظم
- اختلالات خواب
افتالموپاتی گریوز
تقریبا 30 درصد افراد مبتلا به بیماری گریوز دچار برخی از علائم و نشانه های افتالموپاتی گریوز می شوند. در افتالموپاتی گریوز، التهاب و دیگر فعالیت های سیستم ایمنی، عضلات و دیگر بافت های اطراف چشم را تحت تاثیر قرار می دهند. نشانه ها و علائم آن ممکن است شامل موارد زیر شود :
- بیرون زندگی چشم ها
- احساس رفتن خاک داخل چشم
- فشار یا درد در چشم ها
- پلک های متورم یا تو رفته
- چشم های قرمز یا ملتهب
- حساسیت به نور
- دوبینی
- نابینایی
درموپاتی گریوز
یکی از عوارض نادر بیماری گریوز، درموپاتی گریوز است که طی آن قرمزی و ضخامت پوست در اکثر موارد در ساق یا بالای پا رخ می دهد.
- ریسک فاکتور
-
ریسک فاکتور ها
با اینکه هر کسی می تواند دچار بیماری گریوز شود، بسیاری از عوامل می توانند احتمال این بیماری را افزایش دهند. این عوامل شامل موارد زیر است :
- سابقه‌ی خانوادگی: از آنجایی که سابقه‌ی خانوادگی بیماری گریوز یک عامل خطر شناخته شده است، احتمالا ژن یا ژنهایی وجود دارند که می توانند فرد را بیشتر در معرض این بیماری قرار دهند.
- جنسیت : بانوان نسبت به آقایان با احتمال بسیار بیشتری برای دچار شدن به بیماری گریوز روبرو هستند.
- سن : بیماری گریوز معمولا در افراد زیر 40 سال رخ می دهد.
- دیگر عارضه های خودایمنی : افراد مبتلا به دیگر عارضه های خودایمنی مانند دیابت نوع یک یا روماتسیم مفصلی احتمال ابتلا به بیماری گریوز بیشتری دارند.
- استرس عاطفی یا فیزیکی : وقایع یا بیمار های پر استرس ممکن است عاملی برای رخ دادن ناگهانی بیماری گریوز در افرادی باشند که حامل ژن های مستعد ابتلا به این بیماری هستند.
- بارداری : بارداری یا زایمان اخیر ممکن است احتمال این عارضه را مخصوصا در بانوانی که ژن هایی دارند که احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد، بیشتر کند.
- سیگار کشیدن : سیگار کشیدن، که می تواند سیستم ایمنی بدن را تحت تاثیر قرار دهد احتمال بیماری گریوز را نیز افزایش می دهد. افراد سیگاری مبتلا به بیماری گریوز همچنین با احتمال بیشتری برای دچار شدن به افتالموپاتی گریوز مواجه هستند.
استرس عاطفی یا فیزیکی می تواند احتمال وقوع این بیماری را افزایش دهد
- علت ابتلا
-
علت ابتلا
بیماری گریوز به دلیل ناهنجاری در سیستم ایمنی بدن رخ می دهد. دلیل رخ دادن این ناهنجاری نامعلوم است.
سیستم ایمنی بدن بطور عادی پادتن هایی تولید می کند که ویروس، باکتری یا دیگر موارد خارجی را تحت تاثیر قرار می دهد. در بیماری گریوز سیستم ایمنی بدن بر علیه سلول های یک قسمت از غده تیروئید نوعی پادتن تولید می کند.
به طول عادی عملکرد تیروئید توسط هورمونی تولید شده در غده ایی کوچک در مغز (غده هیپوفیز) کنترل می شود. پادتن مرتبط با بیماری گریوز که به آن آنتی بادی گیرنده تیروتروپین (TRAb) می گویند همانند هورمون های تنظیم کننده‌ی هیپوفیز عمل می کند. این واقعه به معنای آن است که TRAb کنترل عادی تیروئید را لغو می کند و باعث ایجاد بیش از حد هورمون تیروئید (پرکاری تیروئید) می شود.
علت ابتلا افتالموپاتی گریوز
افتالموپاتی گریوز نتیجه‌ی تجمع برخی از کربوهیدرات ها در عضلات و بافت های اطراف چشمها است که علت آن نامشخص است. به نظر میرسد همان پادتنی که منجر به اختلال عملکرد تیروئید می شود نوعی کشش هم به سمت بافت های اطراف چشم دارد.
افتالموپاتی گریوز معمولا همزمان با پرکاری تیروئید یا چندین ماه بعد از آن رخ می دهد. اما نشانه ها و علائم افتالموپاتی گریوز ممکن است سالها قبل یا بعد از وقوع پرکاری تیروئید رخ دهند. افتالموپاتی گریوز می تواند زمانی که تیروئید پرکاری نداشته باشد هم رخ دهد.
- تشخیص
-
تشخیص
آزمایش خونی یکی از راه های تشخیص این بیماری است
برای تشخیص بیماری گریوز، ممکن است پزشک معاینه فیزیکی انجام دهد و بدنبال نشانه ها و علائم بیماری گریوز باشد. او ممکن است سابقه خانوادگی یا پزشکی بیمار را نیز بررسی کند. همچنین ممکن است پزشک آزمایشات زیر را تجویز کند :
- آزمایش خون : انجام آزمایشات خونی می تواند به پزشک در تشخیص میزان هورمون محرک تیروئید (TSH) -همان هورمونی که از هیپوفیز ترشح شده و تیروئید را تحریک میکند و اندازه گیری میزان هورمون های تیروئید کمک کند. افراد مبتلا به بیماری گریوز معمولا میزان TSH پایینتر از معمول دارند و میزان بالاتری از هورمون های تیروئید.
- جذب ید رادیواکتیو : بدن شما نیاز به ید دارد تا هورمون تیروئید تولید کند. با مصرف مقداری کم از ید رادیواکتیو و اندازه گیری مقداری از آن که به غده تیروئید رفته است (به وسیله دوربینی مخصوص) پزشک می تواند نرخ جذب ید توسط غده تیروئید را اندازه بگیرید. میزان ید رادیواکتیو جذب شده توسط غده‌ی تیروئید در وجود بیماری گریوز یا عارضه ایی دیگر که ممکن است منجر به پرکاری تیروئید شود، کمک می کند.
- سونوگرافی : سونوگرافی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصویر از ساختار های داخل بدن استفاده می کند. این روش می تواند نشان دهد غده تیروئید بزرگ شده است. این روش در افرادی مانند بانوان باردار که نمی توانند روش جذب ید رادیواکتیو را انجام دهند، استفاده می شود.
- روش های تصویربرداری : اگر بیماری گریوز از طریق ارزیابی های بالینی تشخیص داده نشد، ممکن است پزشک روش های تصویربرداری خاصی مانند سی تی اسکن یا ام آر آی تجویز کند.
- درمان
-
درمان
دارودرمانی رایج ترین روش درمانی بیماری گریوز است
هدف از درمان بیماری گریوز توقف تولید هورمون های تیروئید و مسدود کردن عوارض هورمون ها بر روی بدن است. برخی از روش های درمان شامل موارد زیر می شود :
یددرمانی رادیواکتیو
در این روش درمانی شما ید رادیواکتیو را می خورید. از آنجایی که تیروئید نیازمند ید برای تولید هورمون است، ید رادیواکتیو را در سلول های خود جذب می کند و تشعشعات به مرور زمان سلول های پرکار تیروئید را از بین می برند. این کار باعث می شود غده تیروئید کوچک شود و علائم به مرور زمان کمتر شوند که معمولا بین چند هفته تا چند ماه طول می کشد.
درمان رادیواکتیو ممکن است احتمال ایجاد یا وخیم تر کردن افتالموپاتی گریوز را افزایش دهد. این عارضه‌ی جانبی معمولا خفیف و موقت است، اما ممکن است این روش برای افرادی که مشکلات متوسط تا شدید چشمی دارند توصیه نشوند.
مسدودکننده های بتا
این داروها جلوی ایجاد هورومون های تیروئید را نمی گیرند اما عوارض هورمون ها بر روی بدن را مسدود می کنند و ممکن است بهبود به نسبت سریعی در ضربان قلب نامظنم، لرزش های دست، اضطراب یا تحریک پذیری، حساسیت به گرما، عرق کردن، اسهال و ضعف ماهیچه ایجاد کنند.
مسدود کننده های بتا شامل موارد زیر هستند :
- پروپرانولول
- آتنولول
- متوپرولول
- نادولول
مسدود کننده های بتا معمولا برای افراد مبتلا به آسم تجویز نمی شوند چراکه این داروها ممکن است منجر به حمله آسمی شوند. همچنین ممکن است این داروها کنترل دیابت را مشکل کنند.
داروهای ضد تیروئیدی
داروهای ضد تیروئیدی در مصرف تیروئید از ید برای ایجاد هورمون ها اختلال ایجاد می کنند. این داروهای نسخه ای شامل پروپیل، تیوراسیل و متیمازول می شود.
از آنجایی که احتمال بروز بیماری کبدی با داروی پروپیل تیوراسیل زیاد است، متیمازول اولین دارویی است که پزشکان تجویز می کنند. با این حال پروپیل تیوراسیل داروی مرجع در طول سه ماهه اولی بارداری است، چراکه متیمازول احتمال ایجاد نواقص مادرزادی کمی دارد. بانوان باردار معمولا بعد از سه ماهه اول بارداری دوباره از متیمازول استفاده می کنند.
جراحی
جراحی برای برداشتن تمامی تیروئید یا قسمتی از آن (تیروئیدکتومی یا تیروئیدکتومی محدود) برای درمان بیماری گریوز می تواند گزینه ایی مناسب باشد. بعد از جراحی احتمالا برای تامین مقادیر عادی هورمون های تیروئید در بدن، نیازمند به درمان می باشد.
خطرات این جراحی شامل احتمال آسیب زدن به اعصابی است که تارهای صوتی را کنترل می کنند و آسیب زدن به غده های کوچک قار گرفته در کنار تیروئید (غدد پاراتیروئید).
درمان افتالموپاتی گریوز
علائم متوسط افتالموپاتی گریوز ممکن است با استفاده از اشک های مصنوعی بدون نسخه در طول روز و استفاده از ژل های روان کننده در شب کنترل شود. اگر علائم شدید تر باشد، ممکن است پزشک موارد زیر را توصیه کند :
- کورتیکواستروئیدها : درمان با کورتیکواستروئیدهایی مانند پردنیزون میتواند تورم پشت چشمها را کاهش دهد. عوارض جانبی ممکن است شامل احتباس مایع، افزایش وزن، بالا رفتن میزان قند خون، افزایش فشار خون و نوسانات خلقی شود.
- تپروتوموماب : این دارو ممکن است برای درمان افتالموپاتی گریوز استفاده شود. این دارو ممکن است هر سه هفته از طریق تزریق در بازو و به اندازه‌ی هشت مرتبه انجام شود. این دارو می تواند عوارضی جانبی مانند حالت تهوع، اسهال، اسپاسم عضلانی و میزان قند خون بالا داشته باشد. از آنجایی که این دارو جدید است، نقش آن در کنترل افتالموپاتی گریوز هنوز مشخص نشده است.
- عدسی منشوری : ممکن است به خاطر بیماری گریوز یا در نتیجه‌ی جراحی برای درمان بیماری گرویز دوبینی داشته باشید. با اینکه این روش برای همه‌ی افراد مناسب نیست، جایگذاری عدسی منشوری در عینک ممکن است دوبینی را تصحیح کند.
- جراحی برداشتن فشار از اوربیت : در این جراحی پزشک استخوان بین حفره چشمی (اوربیت) و سینوس ها -حفره های خالی کنار اوربیت، را بر می دارد. این کار باعث می شود چشمها جای کافی برای حرکات عادی خود را داشته باشند.
- پرتودرمانی اوربیتال : این روش زمانی برای درمان این عارضه رایج بود اما مزایای آن نامعلوم است. این روش طی چند روز پرتوهایی را به هدفی مشخص می تابانند تا برخی از بافت های پشت چشم ها را از بین ببرد. اگر مشکلات چشمی بیمار وخیم تر شد و کورتیکواستروئیدها به خودی خود موثر نبودند، ممکن است پزشک این روش را توصیه کند.
افتالموپاتی گریوز همیشه با درمان بیماری گریوز بهبود نمی یابد. علائم و نشانه های افتالموپاتی گریوز ممکن است به مدت سه تا شش ماه وخیم تر شوند. بعد از آن علائم و نشانه های افتالموپاتی گریوز معمولا برای تقریبا یک سال پایدار می ماند و سپس شروع به بهود می کند که معمولا بدون درمان رخ می دهد.
