علائم

کرختی و ضعف از علائم این بیماری هستند

نشانه های سندرم تونل کارپال معمولا به آرامی رخ داده و شامل موارد زیر می شود:

• مورمور شدن یا کرخی: شما ممکن است متوجه مورموری و کرخی در انگشتان یا دست خود شوید. معمولا شصت و انگشت اشاره، انگشت میانه یا حلقه تحت تاثیر قرار می گیرند. ممکن است در این انگشتان شوک الکتریکی حس کنید. این احساس ممکن است از مچ دست شروع شده و تا بازو برود. این نشانه ها معمولا زمانی رخ می دهند که فرمان ماشین، گوشی تلفن یا روزنامه نگه می دارید یا ممکن است زمانی که از خواب بیدار شده اید رخ دهند. بسیاری از افراد دستشان را تکان می دهند تا عائم تسکین یابند. احساس کرخی ممکن است به مرور زمان دائمی شود.
• ضعف: شما ممکن است در دست خود احساس ضعف کرده و اشیا را بیاندازید. این ممکن است بخاطر کرخی در دست یا ضعف در عضلات جمع شونده دست باشد، که آن نیز توسط عصب میانه کنترل می شود.

ریسک فاکتور ها

تعدادی از ریسک فاکتورها با سندرم تونل کارپال مرتبط هستند. با این حال ممکن است مستقیما منجر به سندرم تونل کارپال نشوند، و احتمال تحریک شدن یا آسیب رسیدن به عصب میانه را افزایش دهند. این ریسک فاکتور ها شامل موارد زیر هستند:

• فاکتورهای ساختاری: شکستگی یا بدشکلی مچ دست، یا آرتریت دستی که استخوان های کوچک مچ دست را بد شکل کند، می تواند فضای داخل تونل کارپال را تغییر داده و بر روی عصب میانه فشار وارد کند. افرادی که تونل کارپال کوچکتری دارند احتمال ابتلا به سندرم تونل کارپال بیشتری دارند.
• جنسیت: سندرم تونل کارپال معمولا بیشتر در بانوان رایج است. به این دلیل که فضای تونل کارپال بانوان معمولا کوچکتر از مردان است. بانوانی که دچار سندرم تونل کارپال می شوند ممکن است تونل کارپال کوچکتری از بانوانی که مبتلا به این عارضه نمی شوند داشته باشند.
• عارضه های آسیب وارد کننده به عصب: برخی از بیماری های مزمن مانند دیابت احتمال آسیب زدن به اعصاب، که شامل عصب میانه می شود را دارند.
• عارضه های التهابی: روماتیسم مفصلی یا دیگر عارضه هایی که التهابی هستند می توانند دیواره تاندون های مچ دست را تحت تاثیر قرار داده و بر روی عصب میانه فشار وارد کنند.
• دارو ها: تحقیقات ارتباطی بین سندرم تونل کارپال و آناستروزول، دارویی که در درمان سرطان پستان بکار می رود، نشان داده است.
• چاقی: چاق بودن ریسک فاکتور سندرم تونل کارپال است.
• تغییرات مایعات بدن: تجمع مایعات بدن ممکن است فشار بر روی تونل کارپال را افزایش داده و عصب میانه را تحریک می کند. این کار در دوران بارداری و یائسگی رایج است. سندرم تونل کارپال مرتبط با بارداری پس از بارداری به خودی خودی درمان می یابد.
• دیگر عارضه های پزشکی: برخی از عارضه ها مانند یائسگی، مشکلات تیروئید، نارسایی کلیه و لنف ادم ممکن است احتمال ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش دهد.
• فاکتور های محل کار: کار کردن با ابزارات ارتشاعی یا در خط تولیدی که نیازمند کشیدن مکرر و طولانی مدت مچ دست است، ممکن است فشار آسیب دهنده بر روی عصب میانه گذاشته یا آسیب عصبی موجود را وخیم تر کند، مخصوصا زمانی که کار در فضایی سر انجام شود.با این حال شواهد تحقیقات متناقض است و این فاکتور ها به عنوان دلیل مستقیم سندرم تونل کارپال ثابت نشده است.

علت ابتلا

سندرم تونل کارپال به دلیل فشار بر روی عصب میانه ایجاد می شود.

عصب میانه از ساعد و از طریق گذرگاهی در مچ (تونل کارپال) به سمت دست می رود. این عصب به سمت داخلی انگشتان (سمت متصل به کف دست، بجز انگشت کوچک) احساس می دهد. این عصب همچنین سیگنال های عصبی برای حرکت دادن ماهیچه های اطراف شصت را نیز فراهم می کند.

هر چیزی که به عصب میانه داخل تونل کارپال فشار وارد کرده یا آن تحریک کند میتواند منجر به سندرم تونل کارپال شود. شکستگی مچ دست می تواند تونل کارپال را باریک کرده و عصب را تحریک کند. تورم و التهاب ایجاد شده توسط روماتیسم مفصلی نیز می تواند منجر به سندرم تونل کارپال شود.

در بسیاری از موارد دلیل خاصی برای سندرم تونل کارپال وجود ندارد. ممکن است ترکیبی از علل مختلف به ایجاد این عارضه منجر شده باشند.

فشار بر روی اعصاب دست دلیل وقوع این عارضه است

تشخیص

رادیولوژی دست برای تشخیص سندرم تونل کارپال

پزشک ممکن است از شما سوالاتی بپرسد و یک یا چند مورد زیر را انجام دهد تا از وجود سندرم تونل کارپال مطمعن شود:

• سابقه علائم: پزشک روند تغییرات علائم را بررسی می کند. برای مثال از آنجایی که سندرم تونل کارپال، انگشت کوچک را تحت تاثیر قرار نمی دهد، علائم در آن انگشت ممکن است نشان دهنده عارضه ایی غیر از سندرم تونل کارپال باشد. علائم سندرم تونل کارپال معمولا زمانی که گوشی تلفن، روزنامه یا فرمان خودرو را نگه میدارید، رخ می دهند. همچنین، معمولا در شب نیز به سراغتان آمده و ممکن است شما را از خواب بیدار کنند، یا ممکن است زمانی که از خواب بیدار می شوید، احساس کرختی داشته باشید.
• معاینه فیزیکی: پزشک برای شما معیانه فیزیکی انجام می دهد. او مقدار حساسیت به لمس را در انگشتان و قدرت عضلات دست را معیانه می کند. خم کردن مچ دست، ضربه زدن به عصب یا فشار بر روی عصب می تواند در بسیاری از موارد علائم این بیماری را بروز دهد.
• رادیولوژی: برخی از پزشکان برای مچ رادیولوژی را توصیه می کنند تا دیگر دلایل درد مچ دست مانند آرتریت یا شکستگی را رد کنند. با این حال، رادیولوژی برای تشخیص دادن سندرم تونل کارپال مفید نیست.
• سونوگرافی: پزشک شما ممکن است سونوگرافی مچ دست را توصیه کند تا تصاویری واضح از استخوان ها و اعصاب مشاهده کند. این روش می تواند فشار روی عصب را نشان دهد.
• الکترومیوگرافی: این روش تخلیه های الکتریکی اندکی که عضلات ایجاد می کنند را اندازه گیری می کند. در این روش پزشک الکترود های نازکی را به عضلاتی خاص وارد می کند تا فعالیت الکتریکی عضله هنگام جمع شدن و هنگام استراحت اندازه گیری شود. این روش می تواند آسیب به عضلاتی که توسط عصب میانه کنترل می شوند را اندازه بگیرد و همچنین عدم وجود دیگر عارضه ها را تایید کند.
• مطالعه هدایت عصبی: نوعی از الکترومیوگرافی است که در آن دو الکترود به پوست متصل می شوند. شوکی ناچیز به عصب میانه داده می شود تا مشخص شود شوک های الکتریکی در تونل کارپال کاهش می یابد یا نه. از این روش ممکن است برای تشخیص سندرم تونل کارپال یا رد کردن عارضه های دیگر استفاده شود.

درمان

درمان سندرم تونل کارپال زمانی که نشانه ها شروع به رخ دادن می کنند، شروع می شود. در مراحل اولیه ممکن است فعالیت هایی ساده که توسط خود فرد انجام میشده است، مشکل را بهبود بخشند، برای مثال:

• استراحت بیشتر تا دستها آرام بگیرند
• انجام ندادن فعالیت هایی که علائم ها را وخیم تر می کنند
• استفاده از یخ برای کاهش تورم

دیگر گزینه های درمانی شامل آتل مچ دست، دارو درمانی و جراحی می شود. آتل بندی و دیگر روش های عادی در مواردی که علائم خفیف تا متوسط (که در کمتر از 10 ماه گاهی با علائم و گاهی بدون علائم هستند) استفاده می شود. اگر شما دچار کرخی در دستانتان هستید، نیاز به ویزیت پزشک دارید.

درمان بدون جراحی

اگر این عارضه به موقع تشخیص داده شود، روش های بدون جراحی ممکن است به علائم سندرم تونل کارپال  کمک کنند، این روش ها شامل موارد زیر است:

• آتل بندی مچ دست : آتلی که در زمان خواب مچ دست را بسته نگاه میدارد، می تواند علائم هنگام خواب مانند کرخی و مورمور شدن را بهبود دهد. با اینکه آتل را موقع خواب استفاده می کنید، این روش علائم رخ داده در روز را نیز بهبود می دهد. آتل بندی موقع خواب میتواند برای دوران بارداری گزینه ایی مناسب باشد چرا که برای موثر بودن نیاز به مصرف دارو نیست.
• داروهای غیر التهابی غیر استروئیدی: داروهای غیر التهابی غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن ممکن است بطور کوتاه مدت درد ناشی از سندرم تونل کارپال را کاهش دهند. با این حال، شواهدی در مورد درمان سندرم تونل کارپال با این دارو ها وجود ندارد.
• کورتیکواستروئیدها: پزشک شما ممکن است به منظور کاهش درد کورتیکواستروئید هایی مانند کورتیزون را به تونل کارپال تزریق کند. در برخی موارد پزشک از سونوگرافی برای هدایت سوزن استفاده می کند. کورتیکواستروئید ها تورم و التهاب را کاهش داده، و منجر به کاهش فشار بر روی عصب میانه می شوند. کورتیکواستروئید های خوردنی به اندازه انواع تزریقی برای درمان سندرم تونل کارپال مفید نیستند.

اگر سندرم تونل کارپال توسط روماتیسم مفصلی یا نوعی دیگر از آرتریت التهابی به وجود آمده است، درمان آرتریت ممکن است نشانه های سندرم تونل کارپال را بهبود دهد، با این حال این موضوع اثبات نشده است.

اگر علائم شدید باشند یا توسط دیگر روش های درمان بهبود نیابند، ممکن است جراحی لازم باشد.

هدف جراحی تونل کارپال، کاهش فشار از طریق بریدن رباط هایی است که بروی عصب میانه فشار میاروند.

جراحی ممکن است از دو تکنیک مختلف انجام شود:

• جراحی اندوسکوپیک: جراح شما از دستگاهی تلسکوپ مانند که دوربینی کوچک به انتهای آن متصل است (اندوسکوپ) برای مشاهده داخل تونل کارپال استفاده کند. جراح شما از طریق دو برش کوچک در داخل دست یا مچ دست رباط ها را می برد و برخی از جراحان ممکن است از سونوگرافی بجای اندوسکوپ برای هدایت ابزار برش رباط استفاده کنند. جراحی اندوسکوپیک میتواند در چند روز یا چند هفته بعد از جراحی منجر به درد کمتری نسبت به جراحی باز شود.
• جراحی باز: جراح برشی در کف دست بالای تونل کارپال ایجاد می کند و رباط را می برد تا عصب آزاد شود.

خطرات و مزایای هر تکنیک را قبل از عمل با جراح در میان بگزارید. خطرات جراحی شامل موارد زیر می شود:

• باز کردن ناقص رباط
• عفونت زخم
• ایجاد ذخم
• آسیب به اعصاب یا عروق خونی

در طول دوران نقاهت بعد از جراحی، بافت های رباط به مرور زمان به همدیگر متصل شده در حالی که جایی بیشتر به اعصاب می دهند. این فرایند ترمیم داخلی معمولا چند ماه طول کشیده و پوست طی چند هفته التیام میابد.

پزشک معمولا شما را تشویق می کند زمانی که رباط شفا یافت از دست خود استفاده کرده و به آرامی کار کردن عادی دست را از سر بگیرید در حالی که اوایل از حرکت های خشن دست یا موقعیت های مفرط مچ دست خودداری میکنید.

حسایست به لمس و ضعف ممکن است بعد از چند هفته تا چند ماه طول بکشد تا بهوبد یابد. اگر علائم شما بسیار شدید بود ممکن است علائم پس از جراحی بطور کامل بهوبد نیابند.

پیشگیری

هیچ استراتژی موثری برای پیشگیری سندرم تونل کارپال وجود ندارد، اما شما می توانید با استفاده از موارد زیر فشار بر روی دست ها و مچ را کاهش دهید :

• فشار بر روی دست را کاهش داده و مشت خود را آرام کنید : اگر شغل شما برای مثال شامل کار با صندوق پول یا صفحه کلید می شود، کلید را به آرامی بزنید. برای موارد دست نویس طولانی از خودکارهای بزرگ با دسته ایی بزرگتر از حد معمول و جوهری روان استفاده کنید.
• استراحت های کوتاه و مکرر داشته باشید : به آرامی دستان و مچ را به طور مکرر منبسط و خم (باز و بسته) کنید. در صورت امکان کار خود را بطور متغیر انجام دهید. این روش مخصوصا زمانی که با ابزارهایی کار می کنید که ارتشاعی هستند یا نیازمند فشار زیاد هستند موثر است. استراحت چند دقیقه ایی در هر ساعت می تواند بسیار مفید باشد.
• مراقب حرکت خود باشید : مچ دست خود را کاملا بالا یا پایین خم نکنید. بهترین حالت این است که دستتان کمترین زاویه را داشته باشد. صفحه کلید را در ارتفاع مچ دست یا کمی پایینتر قرار دهید.
• فرم نشستن یا ایستادن خود را اصلاح کنید : فرم نادرست کتف ها را به جلو میاورد که باعث کوتاه شدن  عضلات گردن و کتف و فشار بر روی اعصاب گردن می شود. این کار می تواند مچ دستان، انگشتان و دستان  را  تحت تاثیر قرار داده و باعث گردن درد شود.
• موس کامپیوتر خود را تغییر دهید : مطمعن شوید که موس کامپیوتر شما راحت است و بر روی مچ دستان شما فشار وارد نمی کند.
• دستانتان را گرم نگه دارید : اگر در محیطی سرد کار می کنید احتمال رخ دادن درد و سفتی در دست بیشتر می شود. اگر نمی توانید دمای محیط کار را تغیر دهید، دستکش های بدون انگشت بپوشید تا دست و مچ دست خود را گرم نگه دارید.