شانه منجمد
شانه منجمد که به آن کپسولیت چسبنده نیز گفته می‌شود، عارضه‌ای است که با سفتی و درد در مفصل شانه مشخص می‌شود. نشانه‌ها و علائم آن معمولاً به‌آرامی آغاز می‌شود، به مرور زمان شدیدتر می‌شود و سپس بهبود می‌یابد. این روند معمولاً در طی یک تا سه سال رخ می‌دهد.
احتمال دچار شدن به این بیماری زمانی بیشتر است که در دوره نقاهت عارضه‌ای پزشکی یا جراحی قرار دارید که منجر به تکان ندادن دست می‌شود، مانند حمله مغزی یا ماستکتومی.
درمان شانه منجمد شامل تمرینات دامنه حرکت و در برخی موارد استفاده از کورتیکواستروئیدها و تزریق داروهای بی‌حسی به داخل فضای مفصلی می‌شود. در درصد کمی از موارد، جراحی آرتروسکوپی ممکن است برای جدا کردن کپسول مفصلی به‌منظور بهبود حرکت انجام شود.
وقوع مجدد شانه منجمد در یک شانه رایج نیست، اما برخی افراد ممکن است در شانه دیگر خود به این عارضه دچار شوند.
علائم
درد در ناحیه شانه از علائم این بیماری است
شانه منجمد معمولاً روندی آرام دارد و در سه مرحله رخ می‌دهد. هر مرحله می‌تواند چند ماه دوام داشته باشد.
- مرحله آغاز انجماد:هر حرکتی در شانه منجر به درد می‌شود و دامنه حرکت شانه محدود می‌گردد.
- مرحله انجماد : در این مرحله درد ممکن است کاهش یابد، اما شانه سفت‌تر می‌شود و استفاده از آن دشوارتر می‌شود.
- مرحله آب شدن: دامنه حرکت شانه شروع به بهبود می‌کند.
برای برخی از افراد، درد در شب شدیدتر می‌شود و در مواردی ممکن است در خواب اختلال ایجاد کند.
علت ابتلا
استخوان‌ها، رابط‌ها و تاندون‌هایی که مفصل شانه شما را تشکیل می‌دهند، در فضایی از بافت‌های همبند جمع شده‌اند. شانه منجمد زمانی رخ می‌دهد که این فضا در اطراف مفصل شانه ضخیم‌تر و سفت‌تر می‌شود که منجر به کاهش حرکت آن می‌گردد.
پزشکان مطمئن نیستند چرا این عارضه برای برخی افراد رخ می‌دهد. با این حال، این عارضه بیشتر در افرادی که دیابت دارند یا افرادی که به‌تازگی مجبور شده‌اند شانه خود را برای مدتی طولانی حرکت ندهند، مانند پس از جراحی یا شکستگی دست، رخ می‌دهد.
پیشگیری
یکی از رایج‌ترین منشاءهای شانه منجمد، عدم توانایی در تکان دادن آن است که ممکن است به دلیل بهبود پس از جراحت شانه، شکستگی دست یا حمله مغزی رخ دهد. اگر جراحتی داشته‌اید که حرکت دادن شانه شما را دشوار کرده است، با پزشک خود درباره ورزش‌هایی که می‌توانید برای حفظ دامنه حرکت مفصل شانه انجام دهید، مشورت کنید.
ریسک فاکتور ها
شانه منجمد بیشتر در خانم‌ها اتفاق می‌افتد
برخی عوامل ممکن است احتمال دچار شدن به شانه منجمد را افزایش دهند.
عدم تحرک یا کاهش تحرک
افرادی که دچار عدم حرکت طولانی‌مدت یا کاهش حرکت بلندمدت شانه می‌شوند، بیشتر در معرض ابتلا به شانه منجمد هستند. عدم حرکت ممکن است در نتیجه عوامل مختلفی مانند موارد زیر رخ دهد:
- جراحت روتاتور کاف
- شکستگی دست
- حمله مغزی
- نقاهت بعد از آسیب‌دیدگی
سن و جنسیت
افراد بالای 40 سال، به‌ویژه زنان، بیشتر در معرض خطر شانه منجمد قرار دارند
بیماری های سیستمیک
افرادی که به برخی از بیماری‌ها مبتلا هستند، بیشتر در معرض شانه منجمد قرار می‌گیرند. بیماری‌هایی که ممکن است احتمال این عارضه را افزایش دهند شامل موارد زیر هستند:
- دیابت
- پرکاری تیروئید
- کم‌کاری تیروئید
- بیماری‌های عروق قلبی
- سل
- پارکینسون
تشخیص
معاینه فیزیکی یکی از راه های تشخیص شانه منجمد است
در طول معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است از شما بخواهد شانه خود را به‌طور خاص حرکت دهید تا درد را بسنجد و دامنه حرکت شما را ارزیابی کند (دامنه حرکت فعال). همچنین، پزشک از شما می‌خواهد هنگام تکان دادن دست، عضلات خود را شل کنید (دامنه حرکت منفعل). شانه منجمد هر دو دامنه حرکت فعال و منفعل را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
در برخی موارد، پزشک ممکن است برای ارزیابی بهتر دامنه حرکت شما، به شانه‌تان داروی بی‌حسی تزریق کند. شانه منجمد معمولاً از طریق نشانه‌ها و علائم تشخیص داده می‌شود، اما پزشک ممکن است برای رد سایر مشکلات، روش‌های تصویربرداری مانند رادیولوژی یا ام‌آرآی را توصیه کند.
درمان
اکثر روش های درمان های شانه منجمد شامل کنترل درد و حفط هرچه بیشتر دامنه حرکت در شانه است.
جراحی و روش های دیگر
بیشتر موارد شانه منجمد به‌خودی‌خود طی 12 تا 18 ماه بهبود می‌یابند. برای علائم پایدار، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:
- تزریقات استروئید: تزریق استروئید به داخل مفصل شانه ممکن است به کاهش درد و بهبود حرکت شانه، به‌ویژه در مراحل اولیه بیماری، کمک کند.
- اتساع مفصل: تزریق آب استریل به فضای مفصلی می‌تواند به گشاد شدن بافت و بهبود حرکت مفصل کمک کند
- بکاربری شانه: در این روش، شما بیهوش می‌شوید تا دردی حس نکنید. سپس پزشک، مفصل شانه شما را در جهات مختلف حرکت می‌دهد تا به گشاد شدن بافت سفت‌شده کمک کند
- جراحی: جراحی برای درمان شانه منجمد نادر است، اما اگر هیچ روش دیگری مفید نباشد، پزشک ممکن است جراحی را برای برداشتن بافت زخمی و چسبنده از داخل مفصل شانه توصیه کند. این جراحی معمولاً با استفاده از ابزارهای لوله‌ای مجهز به چراغ از طریق برشی کوچک در اطراف مفصل انجام می‌شود (آرتروسکوپی)
دارودرمانی
مسکن های بدون نسخه مانند آسپرین و ایبوپروفن می توانند به شما در کاهش درد و التهاب کمک کنند. در برخی از موارد پزکش شما ممکن است مسکن ها و داروهای ضدالتهابی قوی تری تجویز کند.
تراپی
فیزیوتراپیست می تواند به شما تمرینات دامنه حرکت بیاموزد تا شما تا حد ممکن تحرکت در شانه خود را بازیابید. تهعد شما به انجام این تمرینات برای بهبود بهینه سازی شده تحرک شانه شما پر اهمیت است.
- علائم
-
علائم
درد در ناحیه شانه از علائم این بیماری است
شانه منجمد معمولاً روندی آرام دارد و در سه مرحله رخ می‌دهد. هر مرحله می‌تواند چند ماه دوام داشته باشد.
- مرحله آغاز انجماد:هر حرکتی در شانه منجر به درد می‌شود و دامنه حرکت شانه محدود می‌گردد.
- مرحله انجماد : در این مرحله درد ممکن است کاهش یابد، اما شانه سفت‌تر می‌شود و استفاده از آن دشوارتر می‌شود.
- مرحله آب شدن: دامنه حرکت شانه شروع به بهبود می‌کند.
برای برخی از افراد، درد در شب شدیدتر می‌شود و در مواردی ممکن است در خواب اختلال ایجاد کند.
- علت ابتلا
-
علت ابتلا
استخوان‌ها، رابط‌ها و تاندون‌هایی که مفصل شانه شما را تشکیل می‌دهند، در فضایی از بافت‌های همبند جمع شده‌اند. شانه منجمد زمانی رخ می‌دهد که این فضا در اطراف مفصل شانه ضخیم‌تر و سفت‌تر می‌شود که منجر به کاهش حرکت آن می‌گردد.
پزشکان مطمئن نیستند چرا این عارضه برای برخی افراد رخ می‌دهد. با این حال، این عارضه بیشتر در افرادی که دیابت دارند یا افرادی که به‌تازگی مجبور شده‌اند شانه خود را برای مدتی طولانی حرکت ندهند، مانند پس از جراحی یا شکستگی دست، رخ می‌دهد.
- پیشگیری
-
پیشگیری
یکی از رایج‌ترین منشاءهای شانه منجمد، عدم توانایی در تکان دادن آن است که ممکن است به دلیل بهبود پس از جراحت شانه، شکستگی دست یا حمله مغزی رخ دهد. اگر جراحتی داشته‌اید که حرکت دادن شانه شما را دشوار کرده است، با پزشک خود درباره ورزش‌هایی که می‌توانید برای حفظ دامنه حرکت مفصل شانه انجام دهید، مشورت کنید.
- ریسک فاکتور
-
ریسک فاکتور ها
شانه منجمد بیشتر در خانم‌ها اتفاق می‌افتد
برخی عوامل ممکن است احتمال دچار شدن به شانه منجمد را افزایش دهند.
عدم تحرک یا کاهش تحرک
افرادی که دچار عدم حرکت طولانی‌مدت یا کاهش حرکت بلندمدت شانه می‌شوند، بیشتر در معرض ابتلا به شانه منجمد هستند. عدم حرکت ممکن است در نتیجه عوامل مختلفی مانند موارد زیر رخ دهد:
- جراحت روتاتور کاف
- شکستگی دست
- حمله مغزی
- نقاهت بعد از آسیب‌دیدگی
سن و جنسیت
افراد بالای 40 سال، به‌ویژه زنان، بیشتر در معرض خطر شانه منجمد قرار دارند
بیماری های سیستمیک
افرادی که به برخی از بیماری‌ها مبتلا هستند، بیشتر در معرض شانه منجمد قرار می‌گیرند. بیماری‌هایی که ممکن است احتمال این عارضه را افزایش دهند شامل موارد زیر هستند:
- دیابت
- پرکاری تیروئید
- کم‌کاری تیروئید
- بیماری‌های عروق قلبی
- سل
- پارکینسون
- تشخیص
-
تشخیص
معاینه فیزیکی یکی از راه های تشخیص شانه منجمد است
در طول معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است از شما بخواهد شانه خود را به‌طور خاص حرکت دهید تا درد را بسنجد و دامنه حرکت شما را ارزیابی کند (دامنه حرکت فعال). همچنین، پزشک از شما می‌خواهد هنگام تکان دادن دست، عضلات خود را شل کنید (دامنه حرکت منفعل). شانه منجمد هر دو دامنه حرکت فعال و منفعل را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
در برخی موارد، پزشک ممکن است برای ارزیابی بهتر دامنه حرکت شما، به شانه‌تان داروی بی‌حسی تزریق کند. شانه منجمد معمولاً از طریق نشانه‌ها و علائم تشخیص داده می‌شود، اما پزشک ممکن است برای رد سایر مشکلات، روش‌های تصویربرداری مانند رادیولوژی یا ام‌آرآی را توصیه کند.
- درمان
-
درمان
اکثر روش های درمان های شانه منجمد شامل کنترل درد و حفط هرچه بیشتر دامنه حرکت در شانه است.
جراحی و روش های دیگر
بیشتر موارد شانه منجمد به‌خودی‌خود طی 12 تا 18 ماه بهبود می‌یابند. برای علائم پایدار، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:
- تزریقات استروئید: تزریق استروئید به داخل مفصل شانه ممکن است به کاهش درد و بهبود حرکت شانه، به‌ویژه در مراحل اولیه بیماری، کمک کند.
- اتساع مفصل: تزریق آب استریل به فضای مفصلی می‌تواند به گشاد شدن بافت و بهبود حرکت مفصل کمک کند
- بکاربری شانه: در این روش، شما بیهوش می‌شوید تا دردی حس نکنید. سپس پزشک، مفصل شانه شما را در جهات مختلف حرکت می‌دهد تا به گشاد شدن بافت سفت‌شده کمک کند
- جراحی: جراحی برای درمان شانه منجمد نادر است، اما اگر هیچ روش دیگری مفید نباشد، پزشک ممکن است جراحی را برای برداشتن بافت زخمی و چسبنده از داخل مفصل شانه توصیه کند. این جراحی معمولاً با استفاده از ابزارهای لوله‌ای مجهز به چراغ از طریق برشی کوچک در اطراف مفصل انجام می‌شود (آرتروسکوپی)
دارودرمانی
مسکن های بدون نسخه مانند آسپرین و ایبوپروفن می توانند به شما در کاهش درد و التهاب کمک کنند. در برخی از موارد پزکش شما ممکن است مسکن ها و داروهای ضدالتهابی قوی تری تجویز کند.
تراپی
فیزیوتراپیست می تواند به شما تمرینات دامنه حرکت بیاموزد تا شما تا حد ممکن تحرکت در شانه خود را بازیابید. تهعد شما به انجام این تمرینات برای بهبود بهینه سازی شده تحرک شانه شما پر اهمیت است.
