کاردیومیوپاتی
کاردیومیوپاتی بیماری عضله قلبی است که ضربان قلب برای رساندن خون به دیگر نقطه های بدن را دشوار می کند. حتی می تواند منجر به نارسایی قلبی شود.
انواع اصلی کاردیومیوپاتی شامل متسع شدن، هیپرتروفیک و کاردیومیوپاتی محدود می شود. درمن این بیماری که ممکن است شامل داروها، جراحی برای ایپملنت گزاری، جراحی قلبی یا در موارد شدید پیوند قلبی شود به نوع کاردیومیوپاتی و شدت آن بستگی دارد.
جزء بیماری های :
علائم
در مراحل اولیه، کاردیومیوپاتی ممکن است بدون علامت باشد. اما با پیشرفت بیماری، علائم زیر معمولاً بروز می‌کنند:
- تنگی نفس در حین فعالیت یا حتی استراحت
- تورم پاها و قوزک پاها
- تورم شکمی ناشی از تجمع مایعات
- سرفه هنگام دراز کشیدن
- دشواری در صاف خوابیدن
- خستگی مداوم
- ضربان قلب سریع، پرشدت یا نامنظم
- فشار یا ناخوشایندی در قفسه سینه
- سرگیجه، سبکی سر یا غش کردن
این علائم بدون درمان بهبود نمی‌یابند و ممکن است در برخی افراد به سرعت شدید شوند، در حالی که در دیگران، پیشرفت بیماری ممکن است آهسته‌تر باشد. توجه به این نشانه‌ها و مراجعه به پزشک ضروری است.
سرگیجه میتواند یکی از علائم کاردیومیوپاتی باشد
علت ابتلا
ضربان قلب بالا و مداوم یکی از علت ابتلا به این بیمار است
منشأ کاردیومیوپاتی در بسیاری از موارد نامعلوم است، اما در برخی افراد این بیماری میتواند به دلیل مشکلات دیگر یا انتقال ژنتیکی رخ دهد. عوامل و شرایط زیر ممکن است منجر به این بیماری شوند:
- فشار خون بلندمدت
- صدمه بافت قلبی ناشی از حمله قلبی
- ضربان قلب بالا و مداوم
- مشکلات دریچه قلبی
- کووید-19
- عفونت‌های التهابی قلب
- عارضه‌های متابولیکی مانند چاقی، بیماری تیروئید و دیابت
- کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی مانند تیامین
- عوارض بارداری
- تجمع آهن در عضله قلب
- التهاب ناشی از تجمع سلول‌های التهابی در قلب و ریه‌ها
- تجمع پروتئین‌های غیرعادی در اعضای داخلی
- مشکلات بافت همبند
- مصرف بیش از حد الکل
- استفاده از مواد مخدر
- داروهای شیمی‌درمانی و پرتودرمانی برای سرطان
پیشگیری
در بسیاری از موارد کاردیومیوپاتی غیر قابل پیشگیری است. در صورتی که سابقه خانوادگی این بیماری را دارید به پزشک خود اطلاع دهید.
شما می تواند احتمال کاردیومیوپاتی و دیگر بیماری های قلبی را با داشتن سبک زندگی سالم که شامل موارد زیر می شود کاهش دهید:
- پیشگیری استفاده از نوشیدنی های الکلی و مواد مخدر
- کنترل کردن فشار خون بالا، کلسترول بالا و دیابت
- داشتن رژیم غذایی سالم
- ورزش کردن منظم
- کاهش استرس
کنترل کردن فشار خون بالا یکی از راه های پیشگیری این بیماری است
ریسک فاکتور ها
برخی بیماری‌ها و عوامل می‌توانند خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی را افزایش دهند، از جمله:
- سابقه خانوادگی کاردیومیوپاتی، نارسایی قلبی یا حمله قلبی ناگهانی
- فشار خون بلندمدت
- عارضه‌های قلبی مانند حمله قلبی اخیر، بیماری عروق کرونر یا عفونت قلبی
- چاقی که عملکرد قلب را دشوار می‌کند
- مصرف طولانی‌مدت الکل
- استفاده از مواد مخدر
- برخی درمان‌های سرطان مانند داروهای شیمی‌درمانی و پرتودرمانی
بسیاری از بیماری‌ها می‌توانند خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی را افزایش دهند. این بیماری‌ها شامل موارد زیر هستند:
- دیابت
- بیماری‌های تیروئید
- تجمع بیش از حد آهن در بدن
- آمیلوئیدوز (تجمع پروتئین‌های غیرطبیعی در اندام‌ها)
- سارکوئیدوز
- بیماری‌های بافت همبند
کنترل و مدیریت این بیماری‌ها میتواند به کاهش خطر کاردیومیوپاتی کمک کند.
تشخیص
پزشک ممکن است برای تشخیص، معاینه فیزیکی انجام داده و درباره سابقه پزشکی و خانوادگی شما سوالاتی بپرسد. بسته به علائم و سابقه شما، آزمایش‌های زیر می‌توانند به تایید تشخیص کمک کنند:
- رادیولوژی قفسه سینه: تصویربرداری از قلب و بررسی بزرگ شدن آن.
- اکوکاردیوگرام: استفاده از امواج صوتی برای نمایش اندازه و عملکرد قلب، بررسی دریچه‌ها و منشا علائم.
- الکتروکاردیوگرام (ECG): سنجش سیگنال‌های الکتریکی قلب برای شناسایی مشکلاتی مانند نبض نامنظم.
- آزمایش استرس تردمیل: ارزیابی ضربان قلب و ظرفیت ورزش برای تشخیص مشکلات قلبی هنگام فعالیت.
- کاتترگذاری قلبی: اندازه‌گیری فشار داخلی قلب و بررسی انسداد عروق با استفاده از کنتراست.
- ام‌آر‌آی قلبی: تصویربرداری دقیق از قلب با میدان مغناطیسی و امواج رادیویی، به خصوص در صورت ناکافی بودن تصاویر اکوکاردیوگرام.
این آزمایش‌ها به تشخیص دقیق و برنامه‌ریزی درمان کمک می‌کنند.
ام آر آی قلب میتواند این بیماری را تشخیص دهد
درمان
دارو درمانی
انواع مختلفی از داروها برای مدیریت و درمان کاردیومیوپاتی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این داروها می‌توانند به بهبود موارد زیر کمک کنند:
- قابلیت پمپاژ خون در قلب
- جریان خون در شریان‌ها
- کاهش فشار خون
- کاهش ضربان قلب
- حذف مایعات اضافی از بدن
- پیشگیری از تشکیل لخته‌های خونی
تراپی
درمان کاردیومیوپاتی یا آریتمی میتواند شامل روش‌های غیرجراحی زیر باشد:
انتقال سپتال: با تزریق الکل از طریق کاتتر به آئورت، بخشی از عضله ضخیم‌شده قلب تخریب می‌شود. این روش کمک می‌کند تا جریان خون از ناحیه موردنظر عبور کند.
انتقال فرکانس رادیویی: برای درمان ضربان قلب نامنظم، کاتتری از طریق عروق به قلب هدایت می‌شود. الکترودهای کاتتر فرکانس رادیویی تولید کرده و بافت کوچکی از قلب که منشاء ضربان غیرعادی است را از بین می‌برند.
جراحی
- کاردیوورتر-دفیبریلاتور قابل کاشت (ICD): این ابزار نبض قلبی را نظارت می کند و شوک های الکتریکی را برای کنترل نبض غیرعادی قلب ایجاد می کند. یک ICD نمی تواند کاردیومیوپاتی را درمان کند، بجای آن این روش ضربان قلب نامنظم را نظارت و کنترل کند که یکی از عوارض جدی این بیماری است.
- دستگاه کمک بطنی (VAD): این روش می تواند به عبور شریان خونی از قلب کمک کند. VAD معمولا بعد از اینکه روش های کمتر تهاجمی موثر نبوده اند استفاده می شود. از این روش می توان تا زمان پیوند قلبی به عنوان درمان بلند مدت یا کوتاه مدت استفاده کرد.
- ضربان ساز: این ابزار کوچک زیر پوست قفسه سینه یا شکم قرار داده می شود تا شوک های الکتریکی برای کنترل آرتمی ایجاد می کند.
- علائم
-
علائم
در مراحل اولیه، کاردیومیوپاتی ممکن است بدون علامت باشد. اما با پیشرفت بیماری، علائم زیر معمولاً بروز می‌کنند:
- تنگی نفس در حین فعالیت یا حتی استراحت
- تورم پاها و قوزک پاها
- تورم شکمی ناشی از تجمع مایعات
- سرفه هنگام دراز کشیدن
- دشواری در صاف خوابیدن
- خستگی مداوم
- ضربان قلب سریع، پرشدت یا نامنظم
- فشار یا ناخوشایندی در قفسه سینه
- سرگیجه، سبکی سر یا غش کردن
این علائم بدون درمان بهبود نمی‌یابند و ممکن است در برخی افراد به سرعت شدید شوند، در حالی که در دیگران، پیشرفت بیماری ممکن است آهسته‌تر باشد. توجه به این نشانه‌ها و مراجعه به پزشک ضروری است.
سرگیجه میتواند یکی از علائم کاردیومیوپاتی باشد
- علت ابتلا
-
علت ابتلا
ضربان قلب بالا و مداوم یکی از علت ابتلا به این بیمار است
منشأ کاردیومیوپاتی در بسیاری از موارد نامعلوم است، اما در برخی افراد این بیماری میتواند به دلیل مشکلات دیگر یا انتقال ژنتیکی رخ دهد. عوامل و شرایط زیر ممکن است منجر به این بیماری شوند:
- فشار خون بلندمدت
- صدمه بافت قلبی ناشی از حمله قلبی
- ضربان قلب بالا و مداوم
- مشکلات دریچه قلبی
- کووید-19
- عفونت‌های التهابی قلب
- عارضه‌های متابولیکی مانند چاقی، بیماری تیروئید و دیابت
- کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی مانند تیامین
- عوارض بارداری
- تجمع آهن در عضله قلب
- التهاب ناشی از تجمع سلول‌های التهابی در قلب و ریه‌ها
- تجمع پروتئین‌های غیرعادی در اعضای داخلی
- مشکلات بافت همبند
- مصرف بیش از حد الکل
- استفاده از مواد مخدر
- داروهای شیمی‌درمانی و پرتودرمانی برای سرطان
- پیشگیری
-
پیشگیری
در بسیاری از موارد کاردیومیوپاتی غیر قابل پیشگیری است. در صورتی که سابقه خانوادگی این بیماری را دارید به پزشک خود اطلاع دهید.
شما می تواند احتمال کاردیومیوپاتی و دیگر بیماری های قلبی را با داشتن سبک زندگی سالم که شامل موارد زیر می شود کاهش دهید:
- پیشگیری استفاده از نوشیدنی های الکلی و مواد مخدر
- کنترل کردن فشار خون بالا، کلسترول بالا و دیابت
- داشتن رژیم غذایی سالم
- ورزش کردن منظم
- کاهش استرس
کنترل کردن فشار خون بالا یکی از راه های پیشگیری این بیماری است
- ریسک فاکتور
-
ریسک فاکتور ها
برخی بیماری‌ها و عوامل می‌توانند خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی را افزایش دهند، از جمله:
- سابقه خانوادگی کاردیومیوپاتی، نارسایی قلبی یا حمله قلبی ناگهانی
- فشار خون بلندمدت
- عارضه‌های قلبی مانند حمله قلبی اخیر، بیماری عروق کرونر یا عفونت قلبی
- چاقی که عملکرد قلب را دشوار می‌کند
- مصرف طولانی‌مدت الکل
- استفاده از مواد مخدر
- برخی درمان‌های سرطان مانند داروهای شیمی‌درمانی و پرتودرمانی
بسیاری از بیماری‌ها می‌توانند خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی را افزایش دهند. این بیماری‌ها شامل موارد زیر هستند:
- دیابت
- بیماری‌های تیروئید
- تجمع بیش از حد آهن در بدن
- آمیلوئیدوز (تجمع پروتئین‌های غیرطبیعی در اندام‌ها)
- سارکوئیدوز
- بیماری‌های بافت همبند
کنترل و مدیریت این بیماری‌ها میتواند به کاهش خطر کاردیومیوپاتی کمک کند.
- تشخیص
-
تشخیص
پزشک ممکن است برای تشخیص، معاینه فیزیکی انجام داده و درباره سابقه پزشکی و خانوادگی شما سوالاتی بپرسد. بسته به علائم و سابقه شما، آزمایش‌های زیر می‌توانند به تایید تشخیص کمک کنند:
- رادیولوژی قفسه سینه: تصویربرداری از قلب و بررسی بزرگ شدن آن.
- اکوکاردیوگرام: استفاده از امواج صوتی برای نمایش اندازه و عملکرد قلب، بررسی دریچه‌ها و منشا علائم.
- الکتروکاردیوگرام (ECG): سنجش سیگنال‌های الکتریکی قلب برای شناسایی مشکلاتی مانند نبض نامنظم.
- آزمایش استرس تردمیل: ارزیابی ضربان قلب و ظرفیت ورزش برای تشخیص مشکلات قلبی هنگام فعالیت.
- کاتترگذاری قلبی: اندازه‌گیری فشار داخلی قلب و بررسی انسداد عروق با استفاده از کنتراست.
- ام‌آر‌آی قلبی: تصویربرداری دقیق از قلب با میدان مغناطیسی و امواج رادیویی، به خصوص در صورت ناکافی بودن تصاویر اکوکاردیوگرام.
این آزمایش‌ها به تشخیص دقیق و برنامه‌ریزی درمان کمک می‌کنند.
ام آر آی قلب میتواند این بیماری را تشخیص دهد
- درمان
-
درمان
دارو درمانی
انواع مختلفی از داروها برای مدیریت و درمان کاردیومیوپاتی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این داروها می‌توانند به بهبود موارد زیر کمک کنند:
- قابلیت پمپاژ خون در قلب
- جریان خون در شریان‌ها
- کاهش فشار خون
- کاهش ضربان قلب
- حذف مایعات اضافی از بدن
- پیشگیری از تشکیل لخته‌های خونی
تراپی
درمان کاردیومیوپاتی یا آریتمی میتواند شامل روش‌های غیرجراحی زیر باشد:
انتقال سپتال: با تزریق الکل از طریق کاتتر به آئورت، بخشی از عضله ضخیم‌شده قلب تخریب می‌شود. این روش کمک می‌کند تا جریان خون از ناحیه موردنظر عبور کند.
انتقال فرکانس رادیویی: برای درمان ضربان قلب نامنظم، کاتتری از طریق عروق به قلب هدایت می‌شود. الکترودهای کاتتر فرکانس رادیویی تولید کرده و بافت کوچکی از قلب که منشاء ضربان غیرعادی است را از بین می‌برند.جراحی
- کاردیوورتر-دفیبریلاتور قابل کاشت (ICD): این ابزار نبض قلبی را نظارت می کند و شوک های الکتریکی را برای کنترل نبض غیرعادی قلب ایجاد می کند. یک ICD نمی تواند کاردیومیوپاتی را درمان کند، بجای آن این روش ضربان قلب نامنظم را نظارت و کنترل کند که یکی از عوارض جدی این بیماری است.
- دستگاه کمک بطنی (VAD): این روش می تواند به عبور شریان خونی از قلب کمک کند. VAD معمولا بعد از اینکه روش های کمتر تهاجمی موثر نبوده اند استفاده می شود. از این روش می توان تا زمان پیوند قلبی به عنوان درمان بلند مدت یا کوتاه مدت استفاده کرد.
- ضربان ساز: این ابزار کوچک زیر پوست قفسه سینه یا شکم قرار داده می شود تا شوک های الکتریکی برای کنترل آرتمی ایجاد می کند.
